شرح اسم : زندگی نامه آیت الله سیدعلی حسینی خامنه ای (1357ش - 1318ش) صفحه 640

ادامه دهند. خودرو را در کنار خیابان متوقف کرده، راه را پیاده ادامه داده بودند. پس از راهپیمایی به سراغ خودرو آمده بودند، اما کیف سفر او، دزدیده شده بود. شناسنامه آقای خامنه ای هم در آن کیف بود. «من حدس می زدم اتفاقاتی بیفتد، چون سفر به خارج از کشور را در زمان طاغوت در تقدیر خود نمی دیدم... البته گرفتن شناسنامه ای دیگر چندان سخت نبود. ادارات دولتی مرا می شناختند و تقاضایم را اجابت می کردند. شناسنامه دیگری برایم صادر شد.»

روزی از روزهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی یکی از اعضای حزب جمهوری اسلامی که در بخش امنیتی نیروی انتظامی کار می کرد، با آقای خامنه ای تماس گرفت و گفت که یک امانت در این اداره دارد. ابتدا گمان کرد پرونده اش است، اما شنید که شناسنامه گم شده اش است. «بعد فهمیدم که شهربانی، دزد کیف و شناسنامه من بوده و فقط به منظور بدنام کردن تظاهرکنندگان دست به چنین کاری زده است.»

زندگی پنهانی

آقای خامنه ای بیشتر آذر و تمام دی ماه را در خانه های مخفی، و دور از چشم نامحرمان گذراند. هر روز صبح به مسجد کرامت می رفت؛ جایی که پر بود از جمعیت؛ و همین، امنیت آنجا را تضمین می کرد. جاسوسان جرأت نمی کردند برای کسب خبر پا به آن مکان بگذارند. رشته خبرگیری و خبررسانی دستگاه امنیتی نیز به واسطه فراوانی رخدادها، ترس خیمه زده بر وجود مأموران اطلاعاتی، و شیرازه از هم گسسته حاکمیت، کارکرد خود را از دست داده بود. مسجد کرامت در حقیقت مرکز رهبری انقلاب در مشهد محسوب می شد. آقای خامنه ای با کمک دوستان همفکر و جوانان سراسر شور و اقدام، مدیریت کارها را بر عهده داشت. بیشتر اطلاعاتِ روز به او می رسید و او متناسب با شرایط، خط و برنامه را به مردم و علما می داد. صدور اعلامیه، شنیدن حرف مراجعان که یکسره و بی وقفه ادامه داشت، و پاسخ دادن به آنها بخش دیگری از وقت او را می گرفت. روزی نبود که سربازان فراری از یگان های نظامی و پادگان ها به او مراجعه نکنند. تا ظهر به این امور می پرداخت. بعد از نماز، ناهار خورده یا نخورده پی گیری کارها را ادامه می داد تا شب. با متفرق شدن مردم، او نیز در میان آنان پنهان می شد و به خانه یکی از انقلابیون می رفت. به مدت پنجاه روز پا به خانه