شرح اسم : زندگی نامه آیت الله سیدعلی حسینی خامنه ای (1357ش - 1318ش) صفحه 643

در جلسه ای که آقایان هاشمی نژاد و واعظ طبسی هم حاضر بودند از دیدگاه های آقای خامنه ای درباره حوادث روز پرسیده بود. در میان گفت وگوها وقتی واژه «انقلاب» بر زبان آمده بود، عضو برجسته سازمان رشته سخن را بریده، با انکار و تعجب پرسیده بود: کدام انقلاب؟ «ما شگفت زده شدیم و گفتیم: همین انفجار مردمی متلاطم که می بینی! او گفت: من انقلاب نمی بینم. گفتم: چشمهایت را باز کن تا در هر وجب از این سرزمین معنای واقعی انقلاب را ببینی.»

عضو برجسته سازمان مجاهدین خلق بر انکار خود اصرار ورزیده بود، چرا که بر بنیاد قالب های مارکسیستی حاکم بر ذهن او، انقلاب می باید با جنگ گروه های مسلح، مانند آنچه که در برخی از کشورهای آمریکای لاتین رخ داده بود، پیروز شود، ولاغیر. «ما از هم جدا شدیم. او بر باور خود بود تا این که بین ما و او، و بین او و ملت فاصله افتاد تا جایی که سر از پناهندگی به کشور عراق درآورد.»

آن چه نظر آقای خامنه ای را از مشاهداتش در تهران بیشتر جلب کرد، پایداری و آگاهی مردم این شهر بود. از نخستین روز ورودش به تهران، خیابان ها را با خون مردمی که حاضر به دست کشیدن از خواسته های شان نبودند، آمیخته دید. آنها در خیابان هایی راهپیمایی می کردند که دیروزش با خون دوستان شان رنگین شده بود. آنها شعار می دادند: بختیار، بختیار، نوکر بی اختیار. ذوق شعری مردم، عمق شعارها، مضامین شورانگیز، کوتاهی عبارات و بلاغتی که در این فریادها نهفته بود او را به شدت جذب کرد. شعار اصلی مردم در آن روزها «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» بود. تمام خواست های سیاسی، در این عبارت کوتاه، رسا، زیبا و آهنگین ادا می شد. شعارها زبان حال بود و نشانگر چگونگی مواجهه مردم با رخدادها. شعار «حزب فقط حزب الله، رهبر فقط روح الله» زمانی سر داده می شد که برخی از گروه ها تلاش می کردند بر امواج انقلاب سوار شوند. مردم با این شعار می گفتند که میان ما و شما فاصله ای هست؛ فاصله اعتقادی؛ چه در راه و چه در راهبر.

تلاش برای ماندن بختیار

آقای خامنه ای سرچشمه پایداری و آگاهی مردم را در مواضع امام خمینی، ناخدای کشتی انقلاب، می دانست. این، باور تازه پیدا شده ای نبود؛ تنوع رخدادها، مصادیق این باور را به نمایش می گذاشت و بدان عمق می بخشید. آقای خامنه ای به آسانی می دید که امام خمینی