شرح اسم : زندگی نامه آیت الله سیدعلی حسینی خامنه ای (1357ش - 1318ش) صفحه 645

کرد. از قم آمده ها، با صدور اطلاعیه مخالفت کردند و گفتند ممکن نیست امام بختیار را بدون استعفا بپذیرد. «این نخستین بار بود که آراء انقلابیون را با آن چه که [ظاهراً] از امام شنیده بودم در تعارض می دیدم. آقای مطهری از پاریس سئوال کرده بود. پس این پافشاری بر مخالفت از چه رو بود؟ گفت وگوها تا حد مشاجره ادامه یافت تا این که دو ساعت بعد زنگ تلفن به صدا درآمد. پشت خط سیداحمد خمینی، فرزند امام، از پاریس بود. گفت: امام اعلامیه ای [در این مورد] صادر کرده. دل ها و گوش ها آماده شنیدن شد»... «آنچه ذکر شده است که شاپور بختیار را در سمت نخست وزیری من می پذیرم، دروغ است، بلکه تا استعفا نداده است او را نمی پذیرم، چون او را قانونی نمی دانم. حضرات آقایان! به ملت ابلاغ فرمایند که توطئه ای در دست اجراست و از این امور جاریه گول نخورند. من با بختیار تفاهمی نکرده ام و آنچه سابق گفته است که گفت وگو بین من و او بوده دروغ محض است. ملت باید موضع خود را حفظ بکند و مراقب توطئه ها باشد.»(1)

«این ماجرا نکاتی داشت. اول، نفوذ کلام امام در تعیین سرنوشت انقلاب بود. با این که دور او را بعضاً آدم های متزلزل و دروغ گو گرفته بودند، اما او به طور مسالمت آمیز انقلاب را به سمت سرنوشت خود می برد. دوم، توطئه ای بود که سعی می کرد برای بقای بختیار، ارتباط امام را با تهران مخدوش کند.»

سخنرانی در بهشت زهرا

از ابتدای بهمن ماه خبر بازگشت امام خمینی به وطن، بر سر زبان ها افتاد. هیچ خبری برای مردم ایران نمی توانست تا این حد جذاب و قابل پی گیری باشد. پس از خروج محمدرضا پهلوی از کشور، چه رخدادی می توانست توده ها را به آن اندازه، بلکه بیشتر، خشنود سازد؟ وقتی روزنامه های رهیده از اعتصاب، یکشنبه، اول بهمن خبر دادند که «نماز جمعه با امام خمینی در تهران»، و یا روز بعد با تیتر «راه پیمایی شنبه [28 صفر] به رهبری امام خمینی» به میزبانی چشم ها و دل های مردم رفتند، یک کشور از پیله انتظار به درآمد. امام بازگشت خود را روز جمعه، ششم بهمن تعیین کرده بود. مردم تهران و دیگر شهرها، در حال پرواز بودند؛ حساب تازه ای برای جمعه پیش روی خود باز کردند. اما اوضاع با