روضه رضوان : مشاهیر مدفون در تکیه کازرونی صفحه 106

1- ستاره ای از شرق، صص 133 - 138

2- ر. ک: مصاحبه آیت اللّه سیّد عبدالحسین طیّب، حوزه، سال 6، شماره 3، ص 35

حرکت علاّ مه از دُرچه تا اصفهان و بالعکس و مدرسه و مسجد، تمام بازاریان و اهالی

کوچه و خیابان بعضی کارهای خود را با حرکت علاّ مه و زمان رفت و آمد او تنظیم

می کردند و همه می دانستند که الان که علاّ مه را در فلان نقطه زیارت کردند، ساعت

دقیقاً فلان وقت را نشان می دهد. در حوزه ی درسی، تدریس در زمان معین شروع

می شد و در دقیقه ی معیّن به پایان می رسید و علاّ مه مطالبی را که در نظر گرفته بودند

که در آن ساعت معیّن بگویند، می گفتند: به طوری که نه مطلب کم می آمد و نه به وقت

کلاس اضافه می شد، دقیقاً اندازه ی درس با اندازه ی وقت منطبق بود. در جایی دیگر

آقای صهری می فرمود: ما طلاّ ب مدرسه ی نیم آورد کارهایمان را با ورود و خروج و

شروع و ختم درس علاّ مه تنظیم می کردیم. بارها تجربه کردیم که وقتی عصر روز

جمعه، بیش از بیست کیلومتر راه را با الاغ از دُرچه تا اصفهان می پیمودند و در مسیر

راه، ارادتمندان هم ایشان را زیارت می کرند و به ایشان تبرّک می جستند، وقتی ته

عصای ایشان به سنگ دهلیز درب ورودی مدرسه ی نیم آوردمی خورد و کلمه «لا اله

الاّض اللّه» و یا «لا حول و لا قوه الاّض باللّه العلی العظیم» را از زبان ایشان می شنیدیم،

ساعت زمان معیّن را نشان می داد و عجیب است که ایشان ساعتی در جیب نداشت و

به ساعت نمی نگریست و در عین حال کارها با نظم دقیقه ای انجام می داد. ایشان به

نقل از آیت اللّه العظمی بروجردی می فرمودند:«نظم استاد ما مرحوم سیّد محمّدباقر

دُرچه ای و برنامه اش کم سابقه بود.»(1)

اهتمام به درس

آیت اللّه سیّد محمّدباقر دُرچه ای برای حفظ مجلس درس در برابر هر پیشامدی

خم به ابرو نمی آورد و کار خود را با دقت وصف ناپذیری انجام می داد مرحوم استاد