خاطرات (1و2) از زبان حجت الاسلام محسن قرائتی صفحه 1

مقدمه

به سوی مسجد و نماز اول وقت می شتافت. فردی بود که با آموزش قرآن و برگزاری مجالس دینی، احیای بعضی از مساجد مخروبه و متروکه، و تلاش در این راه، برای دیگران الگو شده بود و در عوض خداوند به او روحی مطمئن و حکمت و عرفان جوشیده از درون، عطا فرموده بود.

چیزی که ذهن و فکر او را مشغول می کرد، این بود که تا حدود چهل سالگی صاحب فرزندی نشده بود، تا این که با همه مشکلات موجود در آن زمان، با عنایت و لطف خداوند بزرگ، موفق به زیارت خانه خدا و اعمال حج گردید. شاید بتوان گفت این هم در شرایط موجود زندگی اش، اجری از جانب پروردگارش نسبت به تلاش و کوشش های قرآنی و دینی اش بود.

او در همان سفر در کنار خانه خدا چنین دعا می کند:

ای خدایی که فرموده ای: «اُدعونی أستجب لکم» بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را!

ای خالق یکتا! فرزندی به من عطا فرما که مبلغ قرآن و دین تو باشد.

دعای به اجابت رسید و خداوند او را صاحب