مصائب حضرت زینب علیهاالسلام صفحه 221

«اَلا یا کَرْبَلا نُودِعُکَ جِسما

بِلا کَفَنٍ وَلا غُسْلٍ دَفِینا

اَلا یا کَرْبَلا نُودِعُکَ رُوحا

لاَِحْمَدِ وَالوَصیّ مَعَ الاَمِینا»(1)

هان ای کربلا، با تو در مورد پیکری وداع می کنیم که بدون غسل و کفن در این مکان دفن شد. هان ای کربلا، ما همراه اَمینمان (امام سجاد علیه السلام) با تو وداع می کنیم، در مورد حسینی که او روح پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم و روح وصی پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم (حضرت علی علیه السلام) بود.

بازگشت حضرت زینب علیهاالسلام و آزادگان کربلا به مدینه

کاروان اسرا، از کربلا به قصد مدینه حرکت نمود، بشیر بن جَذلم می گوید: به نزدیکی مدینه رسیده بودیم، امام علی بن الحسین علیهماالسلام از مرکب پیاده شد، محمل ها را باز کرد و خیمه خود را به پا ساخت، و زنان را نیز پیاده نمود، سپس به من فرمود: ای بشیر، خدا پدرت را بیامرزد، او مردی شاعر بود، آیا تو نیز می توانی شعر بسرایی؟ گفتم آری، من نیز شاعرم، ای پسر رسول خدا. حضرت فرمودند: پس تو (ابتدا) وارد مدینه شو و خبر شهادت ابی عبداللّه الحسین علیه السلام را به مردم اعلام نما.

بشیر گفت: سوار بر اسب شدم و با شتاب تاختم، تا آنکه وارد مدینه شدم، چون به مسجد پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم رسیدم، صدایم را به گریه بلند نمودم و شعری را

به این مضمون گفتم:

یا اَهْلَ یَثْرِبَ لا مُقامَ لَکُمْ بِها

قُتِلَ الْحُسَیْنُ فَاَدْمُعی مِدْرارُ

الْجِسْمُ مِنْهُ بِکَرْبَلاءِ مُضَرَّجٌ

وَالرَّأْسُ مِنْهُ عَلَی الْقَناهِ یُدارُ

ای اهل یثرب، دیگر در این سرزمین سکونت نکنید، زیرا حسین را به شهادت رسانیدند و از این روست که باران اشک از دیدگان من جاری است.

جسم پاک و مطهّر آن حضرت در سرزمین کربلا به خون آغشته، شد و سر شریفِ آن جناب را بالای نیزه، در شهرها می گردانند.