مهارت معلمی صفحه 192

سجده و قرب به خداست. این مسئله نشان می دهد که باید جهت گیری علم، رضا و بندگی خدا باشد و با بهره گیری از علم مفید، انسان در مقابل خدا و اولیای خدا و نسبت به پیش کسوتان و ایثارگران و اساتید و والدین، ادب و تواضع بیشتری پیدا می کند.

علم مفید قلب را رقیق می کند. قرآن می فرماید: اشک افراد بر اساس شناخت و معرفتشان جاری می شود: (تَفِیضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا)(1) عالمی که از علم مفید بهره می گیرد، در مقابل مردمش و اجتماعش، سخت دل و بی مسئولیت نیست. همچنین گول دنیا را نمی خورد؛ آن گونه که اهل علم به دل باختگان به قارون و اموال او می گفتند: (وَیْلَکُمْ ثَوابُ اللَّهِ خَیْرٌ).(2)

عالم به کارهای سطحی دلخوش نمی کند؛ بلکه به کارهای کلیدی و زیرساخت ها می پردازد؛ به گونه ای که نبود او در جامعه ایجاد خلأ می کند؛ آن گونه که امیرالمؤمنینA فرمودند: «وَ إِذَا مَاتَ الْعَالِمُ ثُلِمَ فِی الْإِسْلَامِ ثُلْمَهٌ لَا یَسُدُّهَا شَیْ ءٌ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَهِ؛(3) زمانی که عالمی بمیرد، رخنه ای و شکافی در اسلام پدید می آید که تا روز قیامت جبران نمی شود.»

2. بهره گیری از قرآن کریم

قرآن کریم برای همۀ دردهای جامعه شفاست. جامعه پر است از کلاس ها و سخنرانی های کم محتوا و شعارگونه و تحلیل سیاسی و جناح بندی ها و علوم بی فایده و غیر مفید. هر کس در هر رشته ای باشد، باید از منبع نورانی و وحیانی قرآن کریم بهره ببرد. قرآن تنها کتابی است که از نظر محتوا: (لا یَأْتِیهِ الْباطِلُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ لا مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِیلٌ مِنْ حَکِیمٍ حَمِیدٍ) (4)؛ «هیچ گونه

باطلی از پیش رو و از پشت سر در آن راه ندارد و از طرف خداوند فرزانه و ستوده نازل شده است.»

1- . (وَ إِذا سَمِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَی الرَّسُولِ تَری أَعْیُنَهُمْ تَفِیضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ یَقُولُونَ رَبَّنا آمَنَّا فَاکْتُبْنا مَعَ الشَّاهِدِینَ)؛ (مائده: 83)؛ «و [آن مسیحیان] هرگاه آیاتی را که بر پیامبر نازل شده می شنوند، می بینی که چشمانشان از این که حقّ را شناخته اند از اشک لبریز می شود و می گویند: پروردگارا! ما ایمان آوردیم، پس نام ما را در زمره گواهی دهندگان به حق بنویس.»
2- . (وَ قالَ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَیْلَکُمْ ثَوابُ اللَّهِ خَیْرٌ لِمَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً وَ لا یُلَقَّاها إِلَّا الصَّابِرُونَ)؛ و (قصص:80)؛ «کسانی که علم و آگاهی [واقعی] به آنان داده شده بود، گفتند: وای بر شما! پاداش الهی برای کسانی که ایمان آورند و کار شایسته انجام دهند، [از این مال و ثروت] بهتر است، و جز صابران، آن [پاداش] را دریافت نخواهند کرد.»
3- . المحاسن، ج 1، ص233.
4- . فصلت: 42.