امام بخاری و جایگاه صحیحش صفحه 164

النعمه ووفی بالبیعه وعمل برجاء العاقبه؛(1) از بنده خدا علی، امیرالمؤمنین علیه السلام به عبدالله بن قیس. اما بعد؛ ای فرزند متکبر ای گازگیرنده-ای آلت پدرش، به خدا سوگند من می دانستم که دوری تو از این امری که خداوند تو را برای آن اهل قرار نداده و هیچ نصیبی برای تو در آن قرار نداده است، به زودی تو را از جدا شدن به سوی من و از کمک من باز می دارد. من ابن عباس و ابن ابوبکر را به سوی تو فرستادم. پس مصر و اهل آن را به این ها واگذار و از عمل ما با خواری وذلت کنار رو و دور شو، اگر قبول کردی که کردی والا به آن دو امر کردم تا تو را دور بیندازند. همانا خداوند حیله خائنان را هدایت نمی کند. پس وقتی به تو دست یافتند، اعضای بدنت را قطعه قطعه کنند، وسلام بر کسی که قدر نعمت بداند و به بیعت وفا کند و برای آخرت عمل نماید.

بلاذری با سند صحیح، از صالح بن کیسان این نامه را ذکر کرده است، ولی تنها به آن اشاره کرده و طبری این نامه را با سند صحیح از ابولیلی کمی طولانی تر از این نقل کرده است و ابن ابی الحدید این نامه را از ابومخنف نقل کرده است و نامه در «انساب» بلاذری با همین متن و الفاظ فوق شروع شده است، ولی طبری «ابن الحائک و عاض ایر ابیک» را ندارد. مابقی در معنا مساوی هستند.

امیرالمؤمنین علیه السلام و نفرین ابوموسی

قال أبومحمد بن متویه فی کتاب «الکفایه» قال رحمه الله: اما أبوموسی... وکان علی یقنت علیه وعلی غیره فیقول: اللهم العن معاویه اولا وعمرا ثانیاً وابا الاعور السلمی ثالثاً وابا موسی الاشعری رابعاً؛(2) ابن متویه در کتاب «الکفایه»