امام بخاری و جایگاه صحیحش صفحه 335

وروی شَریک عن إسماعیل بن أبی خالد قال: سمعت الشَّعبی یقول ویحلف بالله: لقد دخل علی حُفرته وما حِفظ القرآن. وهذا کلام شنع جدّاً فی من یقول "سَلُونی قبل أن تَفقِدونی، سلونی فما من آیه إلاَّ أعلم أبلیلٍ نَزلَت أم بنهار، أم فی سَهْل أم فی جبل" وروی السُّدّیّ عن عبدِ خیرٍ عن علیَّ رضی الله تعالی عنه أنه رأی من الناس طَیْرَهً عند وفاه رسول الله صلی الله تعالی علیه وآله وسلم فأقسَمَ ألاَّ یضع علی ظهره رداءً حتی یجمع القرآن قال: فجلس فی بیته حتّی جمع القرآن، فهو أول مصحف جُمع فیه القرآن، جَمعه فی قلبه؛ (1) شعبی سوگند یاد می کرد که علی از دنیا رفت, ولی قرآن را حفظ نکرد. و این سخن جدا زشت است در مورد کسی که می گوید: «از من سؤال کنید قبل از این که مرا از دست بدهید, از من سؤال کنید, هیچ آیه ی نیست مگر این که من می دانم شب نازل شده یا روز در زمین هموار نازل شده یا در کوه» و سدی از عبدخیر عن علی علیه السلام روایت کرده که او مردم را دید هنگام رحمت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم حدس گمان ها را دید و سوگند یاد مرد مه ردایش را بر پشتش نگزارد تا این که قرآن را جمع کند پس در منزلش نشست تا قرآن را جمع نمود, و آن اولین مصحفی است که در آن قرآن جمع شد, قرآن را در قلبش نیز جمع نمود.

حاکم نیشابوری در مقدمه کتاب «فضائل فاطمه الزهراء» سبب تألیف آن کتاب را چنین بیان می کند: در مجلسی حاضر شدم که در آن بزرگان از فقها و قضات و امنا حضور داشتند و در آن نشست از امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب یاد شد و یکی از اعیان فقها گفت: علی حافظ قرآن نبود و شعبی به این تصریح کرده است. گفتم: صحابه ی که به این امر داناتر از شعبی بودند شهادت داده اند که علی حافظ قرآن بود و این ابوعبدالرحمن عبدالله بن حبیب سلمی سید قراء از تابعین است که قرآن را بر علی