امام بخاری و جایگاه صحیحش صفحه 349

ذکر کرده و گفته است: وهذا لم یروه عن عبیدالله وعن عبدالله جمیعا غیر عبد الرحمن بن عبد الله العمری؛ یعنی این خبر را از عبیدالله و عبدالله با هم کسی جز عبدالرحمن عمری روایت نکرده است. و در آخر می گوید: تمام روایاتش یا از جهت متن و یا از حیث سند منکر است. ذهبی در مورد او می گوید: هالک. (1)

أبوزرعه او را متروک الحدیث دانسته و أبوحاتم گفته است: همیشه دروغ می-گفت و او متروک است. و دیگران نیز او را تضعیف کرده اند.(2) از این سخنان مورد اتفاق بودن کذاب، وضاع و ضعیف بودن او روشن و ثابت می شود.

پس این حدیث با این سند از جعلیات عبدالرحمن بن عبدالله است و تصحیح هیثمی غلط است. اما در مورد خلیل بودن ابوبکر و سد ابواب و خوخه بعدا صحبت خواهیم نمود.

اما چند کلام در مورد اسانید بخاری: اولا: این حدیث چنان که مشاهده می شود الفاظش با هم فرق دارند و متن طبرانی در مسند نیز فرق هایی با این دو متن داشت که ذکر شد و این حدیث همان گونه که اشاره شد تمام رواتش شامی اند و غیر اهل شام آن را روایت نکرده اند.

با وجود ضعف اسانید و وجود مدلسین در اسناد آن ها که تدلیس برادر کذب و بدتر از زنا معرفی شده است و واقعیت نیز همین است، و با وجود مخالف بودن معانی آن با واقعیت ها علاوه بر این همه، اهل سنت در شرح حال بسر بن ارطاه می گویند: صحابه بودن او مورد خلاف است. اهل مدینه گفته اند که او از صجابه نیست، ولی اهل شام از او از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم حدیث روایت می کنند. (3)

توجه داشته باشیم که اهل شام از بسر دو حدیث با سند صحیح روایت کرده اند و

1- میزان الاعتدال ذهبی، ج 2، ص 596، رقم 4900.
2- تهذیب التهذیب ابن حجر ، ج 6، ص 193 و194، رقم 434.
3- سیر اعلام النبلاء، ج 3، ص 409، رقم 65؛ الاصابه، ج 1، ص 421، رقم 642.