امام بخاری و جایگاه صحیحش صفحه 59

این خبر را حاکم این گونه نقل کرده است:

حمزه بن عبد الله بن عمر أنه بینما هو جالس مع عبد الله بن عمر إذ جاءه رجل من أهل العراق فقال: یا أبا عبد الرحمن إنی والله لقد حرصت أن اتسمت بسمتک وأقتدی بک فی أمر فرقه الناس وأعتزل الشر ما استطعت وأنی أقرأ آیه من کتاب الله محکمه قد أخذت بقلبی فأخبرنی عنها أرأیت قول الله عز وجل: {و ان طائفتان من المؤمنین اقتتلوا فأصلحوا بینهما فإن بغت إحداهما علی الأخری فقاتلوا التی تبغی حتی تفیء إلی أمر الله فإن فاءت فأصلحوا بینهما بالعدل وأقسطوا إن الله یحب المقسطین} أخبرنی عن هذه الآیه فقال عبد الله: مالک؟ ولذلک انصرف عنی فانطلق حتی تواری عنا سواده وأقبل علینا عبد الله بن عمر فقال: ما وجدت فی نفسی من شیء فی أمر هذه الآیه ما وجدت فی نفسی أنی لم أقاتل هذه الفئه الباغیه کما أمرنی الله عز وجل. هذا باب کبیر قد رواه عن عبد الله بن عمر جماعه من کبار التابعین وإنما قدمت حدیث شعیب بن أبی حمزه عن الزهری واقتصرت علیه لأنه صحیح علی شرط الشیخین؛ (1) «از حمزه، پسر عبد الله بن عمر روایت شده که آن هنگام او (حمزه) همراه پدرش نشسته بود مردی از اهل عراق آمد و به ابن عمر گفت: «ای ابوعبدالرحمن! به خدا قسم من خواهان این بودم که در مورد تفرقه مردم به مانند تو سکوت اختیار کرده وتو را الگوی خویش قرار بدهم و به قدر امکان از این بدی دوری گزینم، ولی نتوانستم؛ زیرا آیه ای محکمی از کتاب خدا سخت دل مرا به خود مشغول کرده است. در باره ای این آیه برایم چیزی بگو. و آن آیه این است: «هرگاه دو گروه از مؤمنان با هم بجنگند، پس شما بین آن ها صلح دهید، ولی اگر یکی بر دیگری تجاوز کند با تجاوزگر بجنگید تا به امر خدا برگردد.

آن گاه اگر برگشت بین آن دو با عدالت صلح کنید وعدالت را رعایت کنید که