امام بخاری و جایگاه صحیحش صفحه 60

خداوند عادلان را دوست دارد.» در باره این آیه برایم چیزی بگو. عبد الله به من گفت: «تو چه کاری با این آیه داری؟ از نزد من دور شو. » آن مرد رفت و از چشمان ما دور وپنهان شد. آن گاه عبد لله رو به ما کرده و گفت: «من چیزی بر ضد خود از این آیه نیافتم، جز اینکه با این گروه تجاوزگر (معاویه و لشکرش) نجنگیدم؛ زیرا این خداوند است که مرا به آن امر می کند.»(1)

حاکم می گوید: این را (یعنی پشیمانی ابن عمر را) جماعتی از تابعین از وی روایت کرده اند و من تنها این سند را نقل و به آن بسنده کردم به خاطر اینکه این سند به شرط شیخین صحیح است. ذهبی نیز در دو مورد این خبر را به شرط شیخین صحیح دانسته و ابن عبدالبر نیز آن را صحیح دانسته است. باید توجه داشته باشیم که معنای حدیث فوق را حبیب بن ابی ثابت، سعید بن جبیر، ابوبکر بن ابی الجهم و عطاء از ابن عمر روایت کرده اند و در روایت حبیب بن ابی ثابت و ابن ابی جهم در چندین سند از نقل ابن عبدالبر و ذهبی تصریح شده است که ابن عمر گفته است: از این که همراه علی با لشکر طغیانگر نجنگیدم، پشیمان هستم.

در روایت دیگر این گونه وارد شده است:

عن علاء بن عرار قال: سألتُ إبن عمر وهو فی مسجد رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم عن علی وعثمان؟ فقال: أمّا علی فلا تسألْنی عنه وانظر إلی قرب منزله من رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم لیس فی المسجد بیتٌ غیر بیته و اما عثمان فإنَّه أذنب ذنباً عظیماً یوم التقی الجمعان فعفا اللهُ عنه وغفر له فأَذنب فیکم فقتلْتموه؛ (2) علاء از ابن عمر در مورد علی وعثمان سؤال کرد و ابن عمر در پاسخ گفت: در مورد علی از من سؤال مکن و به قرب منزل او به رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم