امام بخاری و جایگاه صحیحش صفحه 643

وعن أبی هریره: إن النبی صلی الله علیه و آله و سلم کان فی جنازه فرأی عمر امرأه فصاح بها فقال النبی صلی الله علیه و آله و سلم: دعها یا عمر، فإن العین دامعه، والنفس مصابه، والعهد قریب.(1) ابوهریره می گوید: همانا رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در تشییع جنازه ای بود، پس عمر زنی را دید و بر سرش فریاد زد. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: ای عمر! او را به حال خودش واگزار. همانا چشم اشک می-ریزد وقلب مصیبت زده وعهد قریب است.

ابن حجر سند این خبر را صحیح دانسته است.

قال أبوهریره: أبصر عمر امرأه تبکی علی قبر فزبرها فقال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: دعها یا أبا حفص فإن العین باکیه، والنفس مصابه، والعهد قریب؛ (2) ابوهریره می گوید: عمر زنی را دید که برای (صاحب) قبری گریه می کرد. عمر با تندی او را از گریه منع کرد، ولی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: او را به حال خودش بگزار ای عمر، همانا چشم اشک می ریزد ونفس مصیبت زده وعهد نزدیک است.

با این همه تأکید پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بر جواز گریه وحتی ممدوح بودن آن، باز عمر بن خطاب به این سخن ونظریه ای خود اصرار داشت و در زمان خلافت خود نیز مردم وحتی زنان را به خاطر گریه بر میت کتک می زده است.

قال سعید بن المسیب: لما مات أبوبکر بکی علیه فقال عمر: إن رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم قال: إن المیت یعذب ببکاء الحی. فأبوا إلا أن یبکون، فقال عمر لهشام بن الولید: قم فأخرج النساء. فقالت عائشه: أخرجک. فقال عمر: ادخل، فقد أذنت لک. فدخل فقالت عائشه: أمخرجی أنت یا بنی؟ فقال: أما لک فقد أذنت لک. فجعل یضربهن