اقدس کاظمی داوری و نگرش ها صفحه 8

بیشتر به استقبال کار می آمدند. کم کم کارگاه تولیدی حدود 24 نفر را به طور مستمر تحت پوشش قرار داده بود و افراد دیگری هم به صورت نوپا وارد عرصه می شدند تا اینکه به تدریج هر یک خود استاد شدند و رفتند و من هم به علت علاقه شدیدی که به نوشتن و تحقیق داشتم آن را به شاگردانم واگذار کردم و به کار اصلی خویش که سرودن شعر و تحقیق و تتبّع بود پرداختم.

شعر و شاعری

اینجانب از سال 1344 به شعر رو آوردم و این هنر را به طور مستمر ادامه دادم. در سال های بعد متوجه شدم احساس شعر و شاعری به عنوان یک قریحه و استعداد در درونم مخفی بوده و شرایط محیطی و تاریخی این استعداد را در وجودم شکوفا نمود. عواملی که مورد پیشرفت من در این زمینه شد به قرار زیر است:

1- مرحوم حسین خان وفایی غزل سرای معروف ایران که پدر دو تن از شاگردانم بود به عنوان اولین استادم همواره در کنارم بود و توانستم از تجارب و دانش ایشان بهره مند شوم. ولی ایشان از سال 1348 به تهران منتقل گردید و از فیض دیدارش محروم شدم؛ تا اینکه در سال 1369 ایشان را مجدداً در انجمن سخنوران تهران زیارت کردم.

2- از سال 1346در انجمن قلم به ریاست مرحوم استاد زین العابدین رهنما و سرکار خانم فروزنده اربابی، حضور فعال و مستمر داشتم. از این رو با چهره های ادبی آن زمان در آنجا آشنا شدم و از تجارب آنان بهره مند گردیدم.

3- همکاری با «خانه شعر قم» مشهور به «اشک قلم» از سال 1346؛ مجموعه شاعران قمی به اهتمام بهمن صیامی پور تشکلی داشتند که از سال 1345 فعالیت شعری خود را آغاز کرده بود. از سال 1346، اشعار آنان توسط صیامی پور جمع آوری و در دفتری به نام اشک قلم به چاپ می رسید. من هم از سال 46 با آقای صیامی پور همکاری داشتم.

آقای بهمن صیامی پور متخلّص به لاله که از شعرای ساکن قم بود. او اشعار را جمع آوری می کرد، از سال 1346 این مجموعه چاپ و منتشر می شد که اشعار اینجانب و دیگر شعرای قم در آن به چشم می خورد.