ثمینه باغچه بان: خادم فرهنگ و جامعه صفحه 1

مقدمه

خانواده پنج نفره باغچه بان آغازگر راه نو و دانش جدید در عرصه تعلیم و تربیت به ویژه برای ناشنوایان بوده است. آنان شنوایانی هستند که بیش از هر کس دغدغه رشد و بلوغ عزیزانی را داشتند که فاقد گفتار و شنوایی بوده اند.

در رأس این خانواده، مرحوم جبار عسگرزاده مشهور به باغچه بان (1264- 1345) قرار دارد؛ او انسان زحمت کشی است که با دست تنها و فاقد امکانات ولی با عزم آهنین و قلبی مالامال از عشق به جامعه، قدم های بلندی برای آموزش و پرورش ایران زمین و بعد برای پیشرفت فرهنگی - اجتماعی ناشنوایان برداشت. به طوری که دِیْن او بر همه آحاد ایرانیان مبرهن و واضح است. تاکنون درباره او چند کتاب و چندین مقاله تألیف و منتشر شده اما هنوز بسنده نیست و خلأهایی احساس می شود؛ به ویژه لازم است درباره مرحوم باغچه بان کتاب های مرجع تولید و منتشر گردد.(1)

پس از جبار باغچه بان، دخترش ثمینه باغچه بان میراث بان و پاسدار خط فکری و توسعه دهنده افکار پدرش گردید. درست است که همسر جبار و دیگر فرزندانش همپای او کوشیدند و سهم فراوان مخصوصاً در عمل و مدیریت برای ناشنوایان دارند؛ ولی ثمینه باغچه بان علاوه بر فعالیت های همانند آنان، در گسترش اندیشه و تدبیر و راه کارهای فکری هم مؤثر بوده است.

به رغم جایگاه متعالی ثمینه ولی آن گونه که شاید و آن طور که بایسته اوست به وی پرداخته نشده و به جامعه ایران معرفی نگردیده به ویژه لازم است یکی دو اثر مرجع درباره خانم ثمینه مثل مأخذشناسی و راهنمای آثار عرضه گردد. از چند سال پیش این فکر به نظرم رسید که کارنامه جامع آثار و افکارش در یک جلد به