ثمینه باغچه بان: خادم فرهنگ و جامعه صفحه 231

نداشتند از دیدن دستگاه ضبط صوت و میکروفن جا می خوردند و نمی توانستند به راحتی و به طور معمولی بخوانند و یا سازشان را بزنند چون نصف حواسشان پیش کارشان و نصف دیگرش متوجه دستگاه ضبط و دوربین عکاسی بود. اینها، به خصوص پس از شنیدن صدای خودشان از دستگاه ضبط، حیرت زده و به کلی دستپاچه می شدند. همیشه ده - دوازده نفری بچه و بزرگ برای تماشای دستگاه ضبط و میکروفن و دوربین های عکاسی دنبال ما راه می افتادند. ما گاهی برای تفریح، صدای حرف زدن و خنده و شوخی آنها را هم ضبط می کردیم. اینها وقتی صدای خودشان را از دستگاه ضبط می شنیدند. هم تعجب می کردند. هم می ترسیدند و چند قدمی از ما فاصله می گرفتند و به ما طوری نگاه می کردند که انگار موجوداتی غیر از آدمیزاد هستیم و از سیاره ای دیگر به زمین آمده ایم...»

از ثمین باغچه بان نوشته ای هم در شماره 42 مجله بخارا به نام آشیانه سیمرغ منتشر شد که دلتنگی اش را از ایران نشان می داد: «... فایده این نوشته ها مثل فایده این قرص های سردرد است، این قرص های ریزه و خوشگلی که درمان درد نیستند، اما وقتی سردرد داشته باشی و یکی اش را بالا بیندازی، برای ساعتی هم که بوده باشد، درد را از یادت می برند و می توانی نفسی بکشی...» آهنگ های زیبایی داشت ثمین باغچه بان و قلم شیوایی.(1)