ثمینه باغچه بان: خادم فرهنگ و جامعه صفحه 59

آموزش حرفه و فن

آموزش حرفه و فن(1)

برای اشتغال ناشنوایان در شغلهای حرفه ای و تأمین کار برای آنها، در سال های گذشته از سوی آموزش و پرورش چند مرکز آموزش حرفه ای دایر شده بود.

مرکز آموزش حرفه ای یوسف آباد شماره یک: این مرکز وابسته به سازمان ملی رفاه ناشنوایان بوده است که در 1352 در تهران تأسیس شد. در این مرکز، دختران و پسران ناشنوای بی سواد و کم سواد که سن آنان کمتر از سیزده سال و بیشتر از سی سال نباشد، پذیرفته می شدند. سواد و توانایی ها و خواست داوطلبان، نخست در گروه ارزشیابی و راهنمایی حرفه ای به یاری مدیر مرکز و روان شناس، مربی، رابط ناشنوایان و معلم و مددکار اجتماعی سنجیده می شد. با در نظر گرفتن جوانب مختلف زندگی و استعدادهای فرد ناشنوا در صورتی که مددجو باسواد یا کم سواد باشد، در یک یا دو رشته حرفه ای به طور آزمایشی نام نویسی می کرد. پس از مدتی با توجه به پیشرفت و علاقه ناشنوا در رشته ای که مناسب تر تشخیص داده می شد، به حرفه آموزی می پرداخت و پس از یافتن تبحر کافی، برای او در بازار آزاد کاریابی می شد.

چنان که ناشنوا بی سواد بود، نخست در کلاس های زبان آموزی و سوادآموزی نام نویسی می شد و هنگامی که خواندن و نوشتن و تا اندازه ای زبان را فرا می گرفت، ضمن ادامه تحصیل و زبان آموزی در یکی از رشته های مناسب برای آموختن حرفه ثبت نام می کرد. مدت زمان لازم برای طی مرحله اول، بستگی بسیار به استعداد و سن مددجو داشت و به طور کلی پس از دوازده ماه تحصیل مرحله اول را تمام می کرد و در حدود دوازده ماه دیگر برای تمام کردن مرحله دوم و آموختن حرفه وقت لازم بود.

چون کلاس های درس بزرگسالان در خود مرکز حرفه ای قرار داشت، ناشنوایان گروه دوم در سال اول، فرصت کافی داشتند که به طور غیرمستقیم با حرفه های