ثمینه باغچه بان: خادم فرهنگ و جامعه صفحه 63

عمومی ناشنوایان و به ویژه در آموزش حرفه و کاریابی، داشتن حداقل زبان و حداقل سواد ضروری است، سازمان ملی رفاه ناشنوایان از نخستین ماه تأسیس خود، یعنی شهریورماه 1350 کلاس های اکابر ناشنوایان تهران را تأسیس کرد.

در این کلاس ها که در سطح آمادگی و مقدماتی اول بود، کوشش می شد به آن دسته از ناشنوایانی که سن آنان از سیزده سال گذشته و از آموزش عمومی ناشنوایان محروم بودند، فرصت زبان آموزی و سوادآموزی و آموزش، یک حرفه و یک هنر داده شود. همچنین سازمان ملی رفاه ناشنوایان برای بالا بردن سطح سواد و آگاهی اجتماعی جامعه ناشنوایان ایران، کلاس های استثنایی در سطح بالاتر دایر کرده بود.

برنامه کار کلاس های اکابر ناشنوایان به این شرح بود: زبان آموزی (کلید زبان، تلفظ، لب خوانی، تربیت شنوایی، زبان اشاره و الفبای دستی)؛ سوادآموزی (خواندن و نوشتن در حدود سال دوم دبستان)؛ نقشه کشی و نقشه خوانی مقدماتی در سطح حرفه مورد نظر؛ تدریس معلومات عمومی و اجتماعی؛ آشنایی با مسائل حقوقی و شناسایی تشکیلات و سازمان های خاص ناشنوایان؛ آموزش یک رشته هنری.

ناشنوایانی که از هوش طبیعی برخوردار بودند، می توانستند این برنامه را در مدت دو سال تمام کنند. کسانی که به علت داشتن نقص دیگر، از جمله دیرآموزی، نمی توانستند تا این حد دارای سواد و زبان شوند، در حرفه هایی که کمتر احتیاج به زبان دارد، از جمله نقاشی و لوستر سازی و نجاری ساده مشغول به کار می شدند.

در این کلاس ها افزون بر آموزش زبان و تلفظ، زبان اشاره استاندارد شده ایرانی نیز تدریس می شد. به عبارت دیگر روش مورد استفاده روش آمیخته بود. با استفاده از این روش، ناشنوایان می توانستند مقصود خود را تا حد امکان از طریق گفتار و اشاره بیان کنند و از مقصود طرف، از طریق لب خوانی و مشاهده اشاره ها آگاه شوند.

برای تدریس در کلاس های اکابر ناشنوایان، کتاب ویژه ای تهیه شده بود. معلمان این کلاس ها با همکاری آموزشگاه کر و لال های باغچه بان، ضمن کار، یک دوره تخصصی می دیدند.

مأخذ: باغچه بان، ثمینه، بهره ناشنوایان، تهران، امیرکبیر، بی تا. ص 60-61.