اندیشه سیاسی، اجتماعی امام خمینی رحمه الله صفحه 164

وقتی شعار جدایی دین از سیاست جا افتاد و فقاهت در منطق ناآگاهان غرق در احکام فردی و عبادی شد... روحانیت زمانی قابل احترام و تکریم است که حماقت از سراپای وجودش ببارد. (1) قداست روحانیون که اینها می گویند، معنایش این است که بگذارید روحانیون مشغول مسجد و محراب، همین مقدار در همین حدود باشند و سیاست را به امپراطور واگذار کنند. این یک تزی است که مسجد مال پاپ، سیاست مال امپراطور. اینها این جور قداست را می خواهند و نمی دانند که اسلام و پیغمبر اسلام و اولیای اسلام با تمام قداست این مسائل را داشتند. (2) شأن بزرگ اهل علم این بود که آنها نمی فمند سیاست را. اگر یک آقایی اصلاً عقلش نرسید به اینکه سیاست چیست، این بزرگوار بود و خیلی آقاست که دخالت در امور نمی کند. قربانش بروم؛ چه آقای خوبی! ظهر می آید نمازش را می خواند و می رود توی خانه اش می نشیند. (3)

6. بد عمل کردن روحانیت در جامعه

در جامعه دینی، سمبل دین و دینداری، روحانیون هستند؛ در ذهن عامه مردم نیز روحانیت، الگوی مجسم دینداری است. حال اگر اینان نتوانند یا نخواهند دین را معرفی کنند یا با عملکرد خود موجب دلسردی مردم شوند، مردم به اصل دین و خود روحانیت بدبین می شوند. تجربه عملی این مسئله را در عملکرد روحانیون مسیحی در اروپا می توان ملاحظه کرد. درواقع مهم ترین علت سکولاریسم در اروپا همین مسئله بود؛ چرا که نماینده دین و الگوی دین مسیحیت، روحانیت و دستگاه کلیسا تحمل پیشرفت علوم را نداشت و با آزاداندیشان و متفکران مبارزه

1- (1) . همان، ج21، ص91.
2- (2) . همان، ج9، ص182.
3- (3) . همان، ج15، ص56.