اندیشه سیاسی، اجتماعی امام خمینی رحمه الله صفحه 270

2. منابع مشروعیت

منشأ حاکمیت بالذات و حقیقتاً از آن اوست؛ پس تمامی حکومت های دیگر جنبه عَرَضی، جعلی و اعتباری پیدا می کنند؛ ازاین رو، همه احکام حکومتی که در زمینه مدیریت سیاسی جامعه صادر می شوند، باید از مبدأ وحیانی نازل و تشریع شود؛ بر این اساس، اعتبار حکومت اسلامی به منابع معرفتی دینی و وحیانی است که از طریق کتاب، سنت، عقل و اجماع در متن جامعه ظهور می یابد. بدین لحاظ، حکومت اسلام همان حکومت قانون الهی است. (1)

3. مشروعیت کارگزار

حاکمیت حقیقی از آن خداوند است و منبع مشروعیت سیاسی به کتاب، سنت، اجماع و عقل معطوف است؛ بدین جهت، رهبری و مدیریت سیاسی جامعه نیز در عصر حضور نصبی (نصب خاص) و در عصر غیبت نصی (نصب عام از جانب نصوص شرعی) است. (2) بدین لحاظ مهم ترین رکن نظام سیاسی اسلام، مدیر سیاسی و رهبری (نبوت، امامت، ولایت) است؛ چرا که بدون حاکم جامع الشرایط، حاکمیت تشریعی الهی (منابع مشروعیت حکومت) تحقق عینی نمی یابد؛ بر این اساس، مشروعیت و حقانیت حاکم اسلامی به روان شناختی مشروعیت نیز مرتبط است؛ یعنی: به علت آموزه های اسلامی، کارگزاران باید، هم وارسته وعادل و هم عالم به قانون الهی باشند. (3)

1- (1) . ر.ک: همو، ولایت فقیه، ص44.
2- (2) . ر.ک: همان، ص45.
3- (3) . ر.ک: همو، کتاب البیع، ج2، ص464-466؛ همو، صحیفه امام، ج21، ص177-178.