معلولان و انتخابات صفحه 43

تصور کنید در شرایطی که سپاه ابن زیاد مسرور از پیروزی است و اباعبداللّه حسین(ع) و یارانش را شهید نموده اند و تمامی صداهای حق خواه را در سینه ها خفه نموده اند، دل شیر می خواهد که در مقابل مسئول همه حوادث ایستاد و با شجاعت سخن گفت.

ابن زیاد گفت: این کیست؟ عبداللّه گفت: من هستم ای دشمن خدا، تو ذریه طاهره را می کشی و فرزندان پیغمبر(ص) را که خداوند فرموده آنها از هر نوع آلودگی پاک هستند، دشنام می دهی و گمان می کنی که مسلمان هستی، کجا هستند فرزندان مهاجر و انصار که از این ستمگر ملعون که پیغمبر آن ها را لعنت کرده است انتقام بگیرند؟!

ابن زیاد از سخنان او به خشم آمد و گفت: او را نزد من بیاورید، پاسبانان حرکت کردند او را دستگیر کنند، عبداللّه شعار قبیله ازد «یا مبرور» را بر زبان جاری کرد، در این هنگام گروهی از قبیله ازد برخاستند و او را از دست سربازان ابن زیاد نجات دادند و به منزلش بردند، عبدالرحمان بن مخنف ازدی گفت: این چه کاری بود که کردی؟! خود و عشیره ات را در معرض هلاکت قرار دادی.

ابن زیاد گفت: از تو سؤالی نمی کنم و اینک مرگ را خواهی چشید، عبداللّه گفت: من خداوند را سپاسگزار خواهم بود که مرا بکشی. همواره از خداوند آرزو داشتم که شهادت را روزی من کند، پیش از آن که مادرت تو را بزاید و از خداوند خواسته بودم که ملعون ترین و مبغوض ترین بندگانش مرا بکشد. هنگامی که دیدگانم نابینا شد، از نعمت شهادت مأیوس شدم، ولی اکنون خداوند را سپاسگزارم که پس از یأس مرا به آرزویم رسانید، و دعای مرا اجابت فرمود. ابن زیاد دستور داد گردن عبداللّه را زدند و جسد او را در محل کثیفی به دار آویختند.(1)

ابوالجارود، عبدی همدانی خراسانی، زیاد بن ابی زیاد منذر (150ق)

مفسر قرآن و نابینا

زیاد بن ابی زیاد منذر بن جارود عبدی همدانی خراسانی، مکنّی به ابوالجارود و ابوالنجم. نخست از اصحاب حضرت باقر علیه السلام بلکه به نوشته بعضی، از اصحاب حضرت امام سجّاد و صادق علیه السلام نیز بود؛ لکن تفسیر خود را تنها از حضرت باقر علیه السلام روایت می نماید. اخیراً بعد از خروج زید بن علی بدو گرایید، از آن حضرت اعراض کرده و زیدی مذهب شد و همچنان که کور مادرزاد و بی بصر بود، بی بصیرت هم گردید. فرقه جارودیه هم که به همین جهت به سرحوبیه نیز موسوم و از شعب زیدیه هستند، بدو منسوب و اخبار بسیاری در نکوهش وی وارد است. در سال 150ق و یا بعد از آن سال درگذشت.(2)

ابن صهبان، ابوعمر حفص بن عمر (150-246ق)

مدرس قرآن و ادیب و نابینا