معلولان و انتخابات صفحه 49

ابن عرب شاه یکی از مورخان عهد تیموری نوشته است که: تیمور مردی بلند بالا و قامتی کشیده داشت. چنان که گفتی از بازماندگان عمالقه است. (عملیق نام یکی از فرزندان نوح است و عمالیق و عمالقه، گروهی از فرزندان او را گویند).

سرش بزرگ، پیشانی اش بلند و رنگ چهره او سپید مایل به سرخی بود. اندام استوار، شانه های فراخ، دست و پای راستش شل و لنگ بود. اندیشه ای رسا، هوشی شگرف و عرفی پایدار داشت و سخت کوش و حافظ قرآن بود.

تیمور هرگاه که شهری یا کشوری را محاصره و قتل عام می کرد، هنرمندان را از طبقات دیگر جدا می ساخت و مانند غنائم جنگی و اسیران با خود می برد. اگرچه به آنها مهربانی و احترام می کرد، ولی در حقیقت به زور با آنها چنگ می انداخت. تیمور زبان های عربی، فارسی و ترکی را می دانست و در علم قرآن و فقه اسلامی آن قدر زبردست بود که هیچ مسلمان عالمی نمی توانست با او مباحثه کند.

پس از آن که مقبره تیمور ساخته شد، جسد او را به آنجا منتقل کردند. در همان هنگام که جسد تیمور را در سمرقند، در آرامگاه اختصاصی او به خاک می سپرد ند، جنگ پنهان قدرت بین بازماندگان او به شدت آغاز شده بود. جنگ های جانشینانش موجب شد که امپراتوری عظیم او به سرعت تمام فرو ریزد.(1)

محمد بن عمر صالحی مشهور به ابن سلطان (870-950ق)

تاریخ نگار و مفتی شام و نابینا

قطب الدین ابوعبداللّه محمد بن محمد بن عمر دمشقی صالحی مشهور به ابن سلطان، تاریخ نگار و مفتی شام در سال 870ق در دمشق متولد شد و نزد استادانی چون ابن شحنه شریعت و قضا آموخت. او حنفی مذهب بود و در مدرسه قضائیه ظاهریه و جامع اموی درس می گفت. در عهد سلطه ممالیک و حکومت اشرف قانصوه الغوری (906-922ق) قاضی القضاه مصر بود. در این سال ها بینایی خود را از دست داد. اما چنان خوش سیما بود که همه او را بینا می پنداشتند. ابن سلطان در میان دولتمردان نفوذ کلام داشت. مسئولان و مجریان امور از او استفتا می کردند. او از ترس نیرنگ آنان فتوای خود را می نگاشت. قطب الدین ابن سلطان در سال 950ق در دمشق درگذشت. آثارش عبارت اند از: الجواهر المضیه فی الأحوال السطان محمد سلیم الفاتح للبلاد العربیه، الفقد، البرق اللامع فی المنع من البرکه فی الجامع، تحریم الافیون، تشویق الساجد الی زیاره اشرف المساجد.(2)

وجیه الدین ابوضیاء عبدالرحمان مشهور به ابن زیاد (900-975ق)

فقیه و مفتی، نابینا