نماز معلولان بر اساس فقه شیعه صفحه 112

فصل چهارم: معلولیت موجب عدم تحقق رکوع

اشاره

در این فصل به وظیفه معلولینی که نمی توانند رکن و جزء رکوع و خم شدن در حال ایستاده را در نماز رعایت کنند پرداخته ایم.

طبق

ادله کثیره و بدون اختلافی در کلام فقها که در ادامه خواهد آمد، نمازگزار می بایست در هر رکعت از نمازهای یومیه و تقریباً همه نمازها به جز نماز آیات، یک رکوع داشته باشد و خم بشود.

قبل

از ورود لازم است گفته شود، برای رکوع شرایطی ذکر شده از جمله: انحناء و خم شدن به حدی که انگشتان یا کف دست (بنا بر اختلاف اقوال) به زانو برسد؛ گفتن ذکر رکوع؛ طمأنینه و آرامش بدن به هنگام ذکر رکوع؛ ایستادن و قیام با طمأنینه پس از رکوع؛ (1) لکن در این رساله به این نمی پردازیم که آیا شرایط ذکر شده برای رکوع ثابت می شود یا خیر. و فارغ از بحث های پیرامون ادله شرطیت و کیفیت آن، که در کتب مربوطه بیان شده، بر فرض ثابت شدن این شرایط؛ راجع به رکوع از این جهت صحبت می کنیم که اگر شخص معلول، ناتوان از انجام آن به طور صحیح و با رعایت شرایط آن باشد، وظیفه اش چیست؟ اگر می تواند رکوع ناقصی داشته باشد، به همان اکتفا کند؟ یا رکوع را تبدیل به چه فعلی کند؟

در

این فصل نیز مانند دیگر فصول از بخش سوم، ابتدا برخی مصادیق و معلولیت هایی که موجب عدم تحقق رکوع است می آید، پس از آن ادله شرطیت رکوع در نماز، و سپس برخی روایات موضوع رکوع در نمازِ اشخاص معلول و ناتوان گردآوری شده و در پایان، وظیفه این معلولین طی مسائلی پی گرفته می شود.

گفتار اول: برخی مصادیق

در این گفتار برخی بیماری هایی که موجب عدم تحقق رکوع و خم شدن است، ذکر می شود. از جمله این بیماری ها می توان به: فلج مغزی، قطع عضو بدن، ام اس، ضایعه نخاعی، تومور مغزی، راشیتیسم، ضربه مغزی، آبسه مغزی، آرتریت روماتوئید، پلی میوزیت و درماتومیوزیت، تیبیال همی ملیا، پارکینسون، اشاره کرد که موجب عدم امکان رکوع سالم و شرایط آن می شود. البته توضیح هر یک از این بیماری ها در صفحه 6 آمده است.