پیک افتخار 17 - هم سرایان غزل عشق صفحه 17

این کارهای من، بودن توست که قدم های مرا محکم می کند.»

نمی گذاشت اخمم باقی بماند. روش همیشگی اش بود. کاری می کرد که بخندم، آن وقت همه مشکلاتم تمام می شد. (1)

مدل جبهه ای

همان جا دم در با پوتین از فرط خستگی خوابش برده بود. نشستم و بند پوتین هایش را باز کردم. می خواستم جوراب هایش را در بیاورم که بیدار شد.

وقتی مرا در آن حالت دید، عذر خواهی کرد. گاهی هم خودش لباس هایش را می شست؛ یک جوری که معلوم بود این کاره نیست. بهش