پیک افتخار 17 - هم سرایان غزل عشق صفحه 18

که می گفتم، می گفت: « این مدل جبهه ای است.»(1)

شدت خستگی

صدای در زدنش را شناختم. از پله ها پایین رفتم و در را باز کردم. محمود بود. سلام کرد و وارد شد و همان جا روی پله ها نشست.

گفت: «دنبال چند تن از منافقین هستیم، مخفیگاه شان چند کوچه بالاتر است. آمده ام یک لیوان آب بخورم و برم.... آب می آوری؟»

خندیدم و از خدا خواسته گفتم : «بله! چرا که نه؟»

چند دقیقه بعد با لیوان آب برگشتم. دیدم سرش را روی دیوار گذاشته و خوابش برده است. از شدت خستگی و بی خوابی پای چشم هایش گود رفته بود. تردید کردم که