فصل یک: برآمدن
«اوکمی» در جودو یعنی فروافتادن. این نخستین چیزی است که در این ورزش یاد میدهند. انگار پیش از ایستادن برای مبارزه یاد میگیری زمین بخوری. یاد میگیری اول باید پشتت به زمین بخورد تا بتوانی بلندشوی. یادت میدهند که فروتن باشی تا بتوانی اوج بگیری.
برای من جودو اسطوره است؛ اسطورهای برای زندگی و زنده ماندن. من یادگیری جودو را از شش سالگی آغاز کردم. به همین دلیل همه چیز زندگی را با فنون جودو قیاس می کردم. حتی همین الان که حدود چهل سال دارم گاهی برای توجیه برخی قانونهای نانوشتهی زندگی از جودو یاری میگیرم . مثل آن روز که اتفاق عجیبی برایم افتاد.
چهرهی پیرمرد درست مثل جیگورو کانو بود؛ گونههای برجسته، سیبیلی کم پشت و موهای سفید. عکس جیگورو کانو را قاب کرده بودم و روی دیوار اتاقم آویزان کرده بودم. اولین بار استاد کانو، جودو را به عنوان یک ورزش مطرح کرد. پدر او پسرخواندهی کاهن اعظم معبد شینتویی هیسوشی بوده است. اما ترجیح داده بود عمرش را صرف آموزش کند.