صدام و رویای رهبری جهان عرب صفحه 148

1369،150) وحدت به این معنا که کلیۀ اعراب در سراسر جهان یک ملت واحد را تشکیل می دهند. از نظر حزب این وحدت فقط در سایۀ اصول بعث امکان پذیر است. بنابراین تمام اعراب باید تحت لوای یک حکومت قرار گیرند و آن حکومت حزب بعث است.(قناد،1384،61و60) از این رو کلیۀ مردم عرب، از جمله اعراب عراق باید در راه وحدت اعراب و تشکیل یک حکومت واحد عرب که بر کلیۀ سرزمین های عرب فرمانروایی کند بکوشند. (پارسا دوست،1385،196) عفلق در جهت چگونگی شناسایی مردم عرب دو عامل سرزمین عربی و زبان عربی را مد نظر قرار می دهد که در ادامه به بررسی آنها می پردازیم.

سرزمین عربی

در دیدگاه بعثیسم در اصل 7 اساسنامه دربارۀ اینکه چه ناحیه هایی جزء سرزمین پدری عرب «میهن عربی» محسوب می شود، تصریح گردید «میهن عربی آن قسمتی از کرۀ زمین است که ملت عرب در آن ساکن است و شامل اراضی واقع در کوه های توروس (جنوب ترکیه)، کوه های پشتکوه (بخشی از کوه های زاگرس در ایران)، خلیج بصره (خلیج فارس)، اقیانوس عرب (اقیانوس هند و دریای عمان)، کوه های اتیوپی، صحرا (افریقا)، اقیانوس اطلس و مدیترانه می باشد.»(Devlin,1976,345-352) بند یک اصل اول سرزمین پدری عرب را یک واحد سیاسی و اقتصادی تقسیم ناپذیر می داند. این بند تمامیت ارضی و استقلال کلیه کشورهای عربی را که دارای زمامداران و نظام های متفاوت هستند، مورد تهدید قرار می دهد و تلویحاً از همۀ اعراب می خواهد که با قیام علیه حکومت های خود و حذف موجودیت سیاسی کشور خویش بکوشند. کلیۀ کشورهای عربی را در «یک واحد تقسیم ناپذیر سیاسی و اقتصادی» گرد هم آورند. بدین ترتیب اصل 7 اساسنامه، گواه دیگری از خصلت تجاوزکارانۀ آن حزب است. در این