صدام و رویای رهبری جهان عرب صفحه 190

صدام اعدام شدند.(کامروا،1388،211) از آنجا که در عراق و به طور کلی در منطقۀ خاورمیانه رهبران سیاسی اغلب برای خود مأموریتی تاریخی قائل شده اند، همواره روایتی اغراق شده از اهمیت حاکمیت آنان در ارتباط با تاریخ بزرگ تر کشور وجود دارد تا فرمانی ظاهراً مردمی را برای حکومت کردن تقویت و از ملت «محافظت» کنند. وجهۀ صدام به عنوان چنین «محافظی» برای نه فقط عراقی ها، بلکه کل ملت عرب سبب می شد تا مأموریت وی به گونه ای چشمگیر گسترش یابد و در نتیجه، تلاش وی را برای به دست آوردن کامل قدرت شتاب بخشد. وی با نام نهادن جنگ با ایران به عنوان «قادسیه صدام» با اشاره به نبرد مشهوری در سال 637 که در آن اعراب مسلمان، ایران باستان را فتح کردند، از تمامی مقوله های نمادین موجود تا آنجا که ممکن بود، استفاده کرد.(Bengio,1998,83)

برتری جویی صدام با رهبری جهان عرب

آدلر میل به جبران احساس حقارت را سبب ساز تمایل افراد به برتری جویی می داند. به همین روی افراد برای رهایی از احساس حقارت و همچنین دستیابی به برتری تلاش می کنند تا بتوانند خود را کامل کنند و با این تلاش در نظر دارند تا علاوه بر زنده ماندن، بر زندگی هم چیره شوند. در این بین، هدف نهایی رسیدن به کمال مطلوب است و همین هدف رفتارها و صفات شخصیتی ما را توضیح می دهند و عامل اصلی حرکت فرد به سوی پیشرفت است. از این جهت است که آدلر در جایی می گوید: «طبیعت به جبران بی مهری اش در مورد انسان، نیرویی از احساس حقارت به او عنایت کرده تا بدین وسیله پیوسته رو به جوانب مثبت زندگی داشته و برای تأمین خویش و غلبه بر مصائب زندگی بکوشد.»(آدلر،1361،56) در این راستاست که آدلر با تأکید بر اصل غایت نگری، هدف گزینی را بزرگترین و چیره ترین مرحلۀ زندگی آدمی می داند.(آدلر،48،1361) و معتقد است «اهداف ناخودآگاه فرد در شکل دهی آیندۀ او نقش مهمی دارند.»(ناصحی و رئیسی،59،1386) هدف اصلی از نظر آدلر «به ندرت خود را به صورت واضح