صدام و رویای رهبری جهان عرب صفحه 50

با گسترش توانایی های خود به خارج از مرزها و داشتن یک کارکرد بین المللی بود. تاجگذاری شاه در 29 اکتبر 1967(1346) در کاخ گلستان و لقب آریامهر و سپس مراسم تخت جمشید با حضور گستردۀ رهبران جهان مخصوصاً شیوخ خلیج فارس نشان دهندۀ این امر بود که ایران به صحنۀ سیاسی بین المللی وارد گشته است و باید بر منطقۀ خود تأثیر بگذارد. شاه در مصاحبه با آرنودو برچگویو، سردبیر مجلۀ نیوزویک، در سال 1973 بر این امر تأکید کرد: «من در سال 1959 و 1960 در این باره فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که امریکا نمی تواند مدت زیادی نقش ژاندارم بین المللی را بازی کند. در سال 1971، با خروج انگلیسی ها از خلیج فارس خلأ پدیدار شد. امریکایی ها نیز برای اجرای نقش ژاندارم بی میل بودند، دیگر ما چاره نداشتیم.»(واسیلیف،144،1358) شاه با افزایش قیمت نفت، اطمینان حاصل کرد که در آینده یکی از پنج قدرت بزرگ جهان می گردد و عنوان منجی جهان سوم را بر خود نهاد. اقدامات شاه در کمک به رژیم های مختلف منطقۀ خاورمیانه و حتی افریقا و اروپا نشان دهندۀ حس عظمت طلبی و اشتیاق سیری ناپذیر در قدرت و سلطه بود. (چمنکار،1385،50)

6. گسترش پیوندهای عمیق دوستی

رابطۀ شاه با نیکسون بسیار نزدیک و بر اساس دوستی قدیمی بود. هر دو رهبر همدیگر را عمیقاً تحسین و پشتیبانی می کردند. در فهرست نیکسون از رهبران بزرگ دنیا، نام شاه همیشه در ردیف سوم یا چهارم بود. نیکسون در این مورد می گوید: «من با شاه زمانی که چهل ساله بودم و از عمر وی فقط سی و چهار سال می گذشت، در تهران ملاقات کردم، او را زیرک، تیزهوش، متین و مؤثر، آرام و نه چندان مطمئن تشخیص دادم. او مستمع خوبی بود و سپس بارها با هم دیدار کردیم و با هم دوست شدیم. در دهۀ 1960 که مسئولیتی نداشتم، چهار بار به تهران سفر کردم.(نیکسون،457،1364) همچنین در جای دیگری می گوید: