صدام و رویای رهبری جهان عرب صفحه 85

اما اگر ناصر یمن را به عنوان فرصت طلایی خود می دید، سعودی ها آن را تهدیدی مرگبار می دیدند و می ترسیدند که پیروزی، جمهوری خواهان در یمن، الهام بخش اتباع آنان برای به چالش کشیدن سلطنت سعودی شود. بنابراین طولی نکشید که جنگ داخلی یمن تبدیل به جنگ غیر مستقیم بین مصر از یک سو و عربستان سعودی و برخی متحدانش (همچون اردن، ایران و پاکستان) از سوی دیگر شد. تعداد نیروهای مصری در یمن در اوج خود به حدود هفتاد هزار نفر رسید. (Hasou,1985, 138-139)اما ارتش مصر که برای جنگ های متعارف تربیت و تجهیز شده بود، خود را در زمینی نا آشنا و در برابر دشمنی زبردست در به کارگیری تاکتیک های چریکی یافت. این در حالی بود که عربستان سعودی از طریق مرزهای پر رخنۀ شمال یمن تدارکات برای متحدان خود می فرستادند. جنگ یمن تا سال 1966 ادامه پیدا کرد و ناصر سرسختانه حاضر نبود از تعهدش نسبت به جمهوری خواهان یمن دست بردارد. سرانجام ناصر مجبور شد موافقت نامۀ 1965 را با عربستان سعودی برای خروج مشترک همه نیروهای خارجی از یمن بپذیرد و در تابستان 1967 حضور نظامی مصر در یمن به طور چشمگیری کاهش یافت.(کامروا،1388،146)

3. شکست در جنگ شش روزه 1967

دلایل اصلی جنگ 1967 را می توان به سه گروه کلی تقسیم کرد: بی ثباتی شدید در فضای منطقه در سراسر سال های 1966 و 1967 که یک سلسله سخنان جنگ طلبانه که از دمشق و قاهره به گوش می رسید، حالت انفجار آمیزی به آن داده بود؛ گرفتاری های منطقه ای و بین المللی ناصر و وضع سیاسی نامناسب داخلی لوی اشکول(1)

نخست وزیر وقت اسرائیل. پس از جدایی سوریه از جمهوری متحدۀ عربی در سال 1961 فلسطینی ها

1- 1.Levi Eshkol