- مقدمه 1
- اشاره 5
- اشاره 7
- مدل ها و راهکارها 7
- راست آزمایی 11
- پیشرفت به عنوان یک ضرورت 12
- امکان و امتناع 13
- امکان وقوعی 14
- آغاز توسعه 15
- اشاره 15
- عوامل انسانی 16
- عناصر هم افزایی 17
- تشخیص و اجرای توسعه 18
- درون زایی 19
- تجربه جنگ جهانی 20
- اشاره 22
- اشاره 24
- مسافرت به روسیه و عثمانی 25
- گزارش سفرنامه خسرو میرزا 26
- اصلاحات عثمانی و تأثیر آن 30
- نتایج و ثمره ها 31
- اشاره 36
- درباره فرانسه 37
- گزارش درباره معلولان 37
- درباره دیگر کشورها 38
- اشاره 41
- زندگی نامه 41
- درباره معلولان 42
- نتیجه گیری 43
- زندگی نامه سیف الملک 45
- اشاره 45
- دوره سفارت 46
- گزارش از معلولیت ها 47
- مدرسه لاظروف 51
- بررسی و تحلیل 52
- اشاره 53
- روزنامه خاطرات 53
- سفرنامه به فرنگستان 55
- اشاره 57
- مدنیت و نهادهای مدنی 57
- الگوسازی 58
- مشروطیت و معلولین 59
- اقتصاد و معیشت 60
- نقش پزشکی 61
- نخستین آشنایی ها 62
- دوره قاجاریه 63
- گزارش های نخستین 64
- نقش دارالفنون 65
- مجلس حفظ الصحه 66
- پیشرفت پزشکی جدید 67
- اشاره 69
- اشاره 71
- چرایی عدم اهتمام به معلولین 72
- دوره باستان 74
- دوره جدید 76
- اشاره 78
- تغییر جامعه معلولین با آموزش 78
- بررسی و تحلیل 81
- اشاره 85
- مشارکت روحانیون در آموزش و پیشرفت معلولین 85
- گسترش آموزش در مدینه 89
- توسعه در شام 90
- تجزیه و تحلیل 91
- اشاره 97
- رویکرد و رقابت دینی 99
- اشاره 99
- مدیریت کارآمد 100
- ضرورت تشکیلات 101
- تعیین خط مشی 103
- مراکز چند منظوره و ارزیابی 107
- ثُبات قدم 108
- خط مشی مخرب 109
- همکاری متقابل 110
- اشاره 113
- اقدامات تکراری و موازی 113
- حمایت و پشتوانه اجتماعی 114
- پاسخگویی به مردم 116
- تبعیض و نابرابری 116
- منفعت گرایی، گروه گرایی و حقیقت گرایی 118
- وابستگی یا تکدی گری 122
- ناتوان سازی یا تواناسازی 126
- فرهنگ خودگردانی و استقلال 127
- رانت معلولیت 129
- دیگر عوامل کارآیی 131
- خلاصه و نتیجه گیری 133
- اشاره 134
- اشاره 136
- وضعیت کمی ناشنوایان 137
- گذار از مراحل تاریخی 138
- فرهنگ و مدنیت 140
- تلاش های نخبگان 142
- نهاد آموزش و پرورش 144
- ارتباطات 146
- تأمین اجتماعی 147
- رسانه ها 148
- مؤسسه ها و نهادها 149
- حقوق اساسی و اجتماعی 150
- اشاره 154
- آموزشگاه کر و لال های باغچه بان (تأسیس 1312ش) 155
- آموزشگاه استثنایی تبریز (دولتی) (تأسیس 1337) 159
- مدرسه و هنرستان نظام مافی (تأسیس 1343) 160
- آموزشگاه نیمروز (تأسیس 1344) 162
- دبستان باغچه بان شماره (2) (تأسیس 1357) 162
- اشاره 166
- مرکز آموزش حرفهای یوسف آباد شماره (1) 166
- آموزشگاه حرفه ای شماره (2) 168
- اشاره 169
- غرفه ناشنوایان 169
- کارگاه حمایت شده ناشنوایان تهران 170
- مرکز حرفه های ناشنوایان مشهد 170
- کلاس های سوادآموزی 171
- کارگاه حمایت شده ناشنوایان همدان 172
- کارگاه حمایت شده ناشنوایان یزد 172
- اشاره 174
- اشاره 176
- مسیر توانمندی و موفقیت 176
- گفت وگو 177
- انتقال دانش و تجربه 177
- بانک اطلاعات و اطلاع رسانی 178
- جبار باغچه بان 180
- اشاره 180
- شیخ زین الدین آمدی نابینا 186
- افصح المتکلمین و مؤید الاسلام 194
موازی ممانعت به عمل آورد.
حمایت و پشتوانه اجتماعی
معلولان به ناچار باید متکی بر نهادهای با ثبات و بادوام باشند. با توجه به اینکه دولت و مسئولین آن عمر محدود دارند و عوض می شوند نیز برنامه های آنها عوض می شود، نمی توانند تکیه گاه مطمئن باشند. از طرف دیگر مراکز معلولیتی توانایی لازم برای ارضا و اقناء جامعه و ایجاد مقبولیت و مشروعیت ندارند.
معلولیت در همه کشورها به ویژه در کشورهایی مثل ایران، فراگیر است. آمار معلولین بسیار و هر روز بر تعداد آن افزوده می شود. از این رو بدون مساعدت مردم نمی تواند امور معلولین را سامان دهی نمود. با اینکه مردم تا کنون خدمات بسیار داشته اند؛ ولی همیشه و همه جا، نقش مردم سازنده نبوده و مراکزی بوده اند که ظاهری نیکوکارانه داشته ولی وقتی با شیوه علمی عملکرد آنها بررسی شود؛ متوجه خسارت ها و زیان های آنها می شویم. از یک طرف سازمان های غیردولتی بعضاً، نقش مؤثری در توانمندسازی معلولین در زمینه های شخصی و اجتماعی، محو وابستگی ها و پیشبرد موفقیت آمیز برنامه ها داشته اند؛ ولی تشکل هایی هم بوده اند که نه تنها نقش مثبت نداشته بلکه عملکرد مخرب هم داشته اند.
از طرف دیگر مراکز گاه نتوانسته اند با مردم همفکری و همزبانی داشته و فرهنگ متعارف مردم را مبنای اجرای برنامه های خود بدانند. از این رو این مسائل موجب شده، جامعه با مراکز معلولیتی سازگاری و همکاری تمام عیار نداشته و گاه نوعی بیگانگی بین آنها باشد.
با توجه به اینکه معلولین نیاز ذاتی و اساسی به مشارکت مردمی دارند، باید نظر مردم را به روش های صحیح جلب کنند. زیرا بدون مشارکت همگانی مردم، توسعه اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی معلولین ممکن نیست. لازم است در این باره توضیح بدهم که تا میانه قرن بیستم اصول برنامه های توسعه بر محور برنامه ریزی های کلان دولتی و نوسازی یا (توسعه از بالا) استوار بود. اما در دهه های اخیر، محوریت برنامه های توسعه بر برنامه ریزی های خُرد و فراگیر یا (توسعه از پایین) محول گردیده و نقش گروه های اجتماعی و سازمان های غیردولتی در