ستارگان حرم: اختران حریم معصومه (س) - 12 صفحه 139

سرشک اخلاص

اشاره

روضه حضرت اباعبدالله(ع) را با سوز و اشک می خواند و قبل از آن که دیگران قطره ای سرشک بر رخساره ریزند، خود دامن دامن اشک ماتم از دیده فرو می ریخت. روضه خوانی برای او نه یک شغل، بلکه یک عشق، یک خواستن و یک تجدید دیدار با عزیزترین یار بود. او در کربلا تنها مظلومیت اهل بیت را نمی دید، بلکه عزت و آزادگی را مشاهده می کرد. و نقل شده که او می گفته: این همه نگویید زینب سیاه بخت؛ زینب بیچار! زینب در کشاکش حادثه کربلا و کوفه و شام، عزّت نفس و آزادگی و شجاعت را آبرو داد؛ بگویید «زینب سربلند.»(1)

البته این اشک های مخلصانه و ذکرهای دائمی و توسل به درگاه الهی عنایت خداوند و اهل بیت را در پی داشت:

هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ *** از یُمن دعای شب و ورد سحری بود

در این جا مناسب است برخی از عنایات را ذکر کنیم:

رؤیای راست

آقای احمد اصفهانی رؤیایی دیده بود که به او گفته بودند: سید ابوالحسن را به روضه حاج غلامعلی قصّاب، دعوت کنید. آنان دنبال سیدابوالحسن می گردند، امّا چون او را نمی شناختند، نمی یابند. تا این که از من پرسیدند، گفتم: (همان) آقا، سیدمرتضی هست. تعجب کردند؛ چون نمی دانستند که اسم اصلی آقای برقعی، سیدابوالحسن است و سیدمرتضی برادربزرگ ایشان بوده؛ اما چون در سنین کودکی از دنیا رفته، همان شناسنامه را برای ابوالحسن نگه می دارند؛ ولی سیدابوالحسن به اسم سیدمرتضی معروف شده بود.(2)