ستارگان حرم: اختران حریم معصومه (س) - 7 صفحه 117

نمونه اشاره می کنیم:

عبادت و بندگی

بندگی خالصانه سنگ زیرین رشد و ترقّی معنوی و پیمودن مدارج کمال است. آقا میرزا حبیب الله اشتهاردی در این راستا، خود ساخته و ممتاز بود. دخترش نقل می کند: «تا آن جا که به یاد دارم، پدرم همیشه یک ساعت و نیم قبل از اذان صبح از بستر برمی خاست، نماز شبش ترک نمی شد و آوای دل نواز و گریه اش در نیمه های شب در حال عبادت به گوش می رسید. با تلاوت قرآن و دعا و مناجات، بسیار مأنوس بود.» او در عبادت خدا، تواضع و ادب مخصوصی داشت، مصداق این سخن حضرت زهرا؛ 3بود که به خدا عرض می کرد:

«اَللهمّ ذَلِّل نفسی فی نفسی، و عَظِّم شأنک فی نفسی.»

«خدایا! خودم را نزد خودم کوچک کن و مقام خودت را نزد من بزرگ نمای.»(1)

نماز اول وقت و نماز با جماعت را هیچ گاه ترک نمی کرد. یکی از مؤمنان باصفا می گوید:

«شبهای جمعه در قنوت نماز، دعای «یا دائم الفضل علی البریّه...» را با حال عارفانه و مخلصانه ویژه ای می خواند و با این که بیش از پنجاه سال از آن وقت گذشته است، حالت معنوی و ملکوتی او را هنگام خواندن این دعا فراموش نمی کنم. نشانه های روح تعبّد و وظیفه شناسی و احساس مسؤولیت از گفتار و رفتارش آشکارا دیده می شد. از این رو تأثیر نفس مخصوصی داشت، چرا که وقتی سخن از دل برآید، بر دل می نشیند.»

یکی از اهالی اشتهارد می گفت: «روزی در ماه رمضان از بازار عبور می کرد، صدای قرآن از رادیو شنیده شد، ایشان به احترام قرآن توقف کرد و

1- اعیان الشیعه، ج 1ص 323 .