ستارگان حرم: اختران حریم معصومه (س) - 7 صفحه 164

میرزای شیرازی، اهل خانه اش را به قم آورد و تا آخر عمر در قم سکونت کرد.

آیت الله فیض(ره) وقتی که وارد قم شد، حوزه ای در کار نبود و تنها عده ای از طلاب به طور پراکنده در بعضی از گوشه های مساجد و بعضی مدارس، درس می خواندند. مدرسه فیضیه و دارالشفاء مخروبه بود و حجره های آن به عنوان انبار، قهوه خانه، و محل کاه و علوفه در تصرّف مردم قرار گرفته بود. آقای فیض با قاطعیت و همّتی عالی حجره ها را از دست متصرّفان بیرون آورد و به نوسازی و بازسازی آنجا پرداخت و این دو مدرسه را در اختیار طلاب قرار داد. یکی از طلاب معروف آن عصر، آیت الله شیخ محمد رضا ساوجی - که از اصحاب قدیمی آیت الله فیض بود.- ساکن یکی از حجره های مدرسه فیضیه شد. او در مدرسه فیضیه مجلس درسی تشکیل داد و عده ای از طلاب را به گرد خود جمع کرد، آنها را به ادامه تحصیل تشویق نمود و شهریه ای برایشان قرار داد. به این ترتیب آقای فیض می کوشید تا مقدّمات تأسیس حوزه علمیّه قم را به صورت فراگیر فراهم سازد، و به تدریج بر رونق آن بیفزاید.(1)

شاگردان و تألیفات آیت الله فیض

از ویژگی های دائمی مرحوم آیت الله فیض(ره) - که به آن عشق می ورزید. - تدریس، شاگردپروری، تألیف و تصنیف، برای بالا بردن سطح معلومات محصّلات بود. او چه در نجف اشرف، چه در سامرّا و چه در قم، همواره مجلس درس داشت؛ خوشه چینان بسیاری به گرد وجودش اجتماع می کردند. و از محضر درس او بهره مند می شدند. تدریس او در حوزه های علمیه قم، تا آخر عمرش (سال 1370ه. ق)، حدود 37سال ادامه یافت.

1- - اقتباس از گنجینه آثار قم، ج 2ص 330و 331و مجله آئین اسلام، شماره 7سال 4ص 7.