ستارگان حرم: اختران حریم معصومه (س) - 28 صفحه 265

جمهوری اسلامی ایران شوم؛ سی و چهار سال پیش، چنان کفایتین را با عشق و علاقه خوانده ومسلط بودم که از اول جلد کفایه تا آخر جلد دوم را می توانستم در ذهنم مرور کنم.

آیت الله عالم: شخصیتی که در تمام افعال مجسمۀ تقوا شده بود، حرف و حالتش، نشست و برخاستش حساب شده بود. در مسائل انفرادی و اجتماعی. رحمک الله تبارک و تعالی.

تواضع و اخلاق ویژه استاد

حجت الاسلام والمسلمین سید محمد سرور امینی از شاگردان ایشان می گوید: «وقتی با تعابیر رسمی و احترامات مرسوم مثل «آیت الله، استاد معظم و...» که واقعاً در فراخور شأن ایشان بود، او را خطاب می کردیم، از روی تواضع خاصی که داشت، اعتراض می نمود.

یادم هست، بعد از تدریس در مدرسۀ مرحوم آیت الله گلپایگیانی، در مسجد مدرسه نماز را می خواند و بعد پای پیاده – مسیری نسبتاً طولانی- را طی می نمود و به منزل می رفت.

روزهای چهارشنبه، قبل از درس، حدیث جالبی را مطرح می نمود که در واقع درس اخلاق بود و واقعاً چون از ضمیر و لسان پاک ایشان جاری بود و از دل برمی خاست، لاجرم بر دل هم می نشست.

در تواضعش همین بس که معمولاً یکی دو تا از فرزندانش که در درس استاد بودند را اگر می خواست خطاب کند، شما می گفت و با احترام یاد می کرد.

در سال هایی که با ایشان حشر و نشر داشتم، ایشان را کاملاّ از آفت حسادت، غیبت گویی و غیبت شنوی مبرّی و دور دیدم. راضی نبود از عالم و عامی غیبتی گفته و شنیده شود. اگر کسی غیبتی شروع می کرد، فوراً موضوع بحث را عوض می نمود.

بیست و هفت سال است که در حوزۀ علمیۀ قم هستم، از هیچ کس مذمتی راجع به مرحوم آیت الله وحیدی نشنیدم و اگر در حضور شخص یا اشخاصی اخلاقیات حسنه استاد را می گفتیم یا می شنیدیم، همه تأیید می کردند.

اخوی نگارنده، حجت الاسلام والمسلمین حاج سید محمد فاضلی بلخابی که در همسایگی ایشان سکونت دارد، می گفت: «وقتی به زیارت آیت الله وحیدی می رفتیم، خود برای آوردن چای و پذیرایی اقدام می نمود و معطل نمی شد تا فرزندان -که احیاناً اگر بیرون بودند- بیایند. واقعاً تقوا، تواضع و مهمان نوازی ایشان که با همه برخورد رئوفانه و یکسان داشت، ویژه و زبانزد است».