ستارگان حرم: اختران حریم معصومه (س) - 28 صفحه 54

هنگام حاج آقای حامدی بنا به تشخیص خود، از کاندیداتوری استادش حمایت نکرد و فرد دیگری را بر او ترجیح داد و از این تاریخ بود که روابط این دو استاد و شاگرد به سردی گرایید و هر روز بر فاصله و تنش آن افزوده شد.

در این میان بعضی از افراد چاپلوس که معمولاً نان را به نرخ روز می خورند، در تکاپو بودند تا ایشان را علیه استادش بشورانند، به خصوص در این دوازده سالی که ایشان امام جمعۀ میانه بود و مقام و موقعیت داشت، گاهی سخن چینان به نقل از آقای حججی بر ضد ایشان سخن چینی می کردند و درصدد بودند تا امام جمعه محترم تحریک شود و در مجامع و محافل عمومی بر علیه استادش سخنی بگوید و احیاناً پرخاشی بکند، ولی این روحانی متعهد هرگز به این شیطنت ها تسلیم نشد. بارها از نزدیک مشاهده می شد که ایشان در برابر آن تفرقه افکنان می گفت: «حاج آقای حججی استاد من بود و حقّ استادی بر گردن من دارد و من هیچ وقت به خود اجازه نمی دهم در مورد ایشان کوچک ترین اسائۀ ادبی بکنم.»

نوکری اهل بیت علیهم السلام

به اهل بیت معصومین علیهم السلام عشق و علاقه فراوان داشت، به خصوص شیعۀ امام حسین علیه السلام و یارانش بود و با شور و شوق خاصی در مجلس عزاداران حسینی حاضر می شد. روضه خوانی برای ائمه علیهم السلام و حضرت زهرا علیها السلام و به ویژه ابا عبدالله الحسین علیه السلام را مایه عزت و شرف برای خود می دانست و با صدای گیرا و دلنشین و با خلوص تمام روضه می خواند و گریه می کرد. او در بخشی از وصیت نامه خود می نویسد:

در دار دنیا در زیر لوای حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام پناه گرفتم و از اعمال صالحه به ذکر مصائب و مناقب و فضایل اهل بیت و اشک های چشمانم امیدوار هستم. افتخار نوکری حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام را از دست ندادم.

بعد در فراز دیگر خطاب به فرزندان می گوید:

از خواندن قرآن و دعاهای مأثور غفلت نکنید و به روضه خامس آل عبا اهمیت بدهید، خشنودی حضرت زهرا علیها السلام آنجاست. فرزندان خود را متدین بار بیاورید.