ستارگان حرم: اختران حریم معصومه (س) - 30 صفحه 185

حاج شیخ مرتضی حائری فرزند آیت اﷲ حائری، مؤسس حوزه ی قم، نقل کرده است که شیخ فضل اﷲ فرزندی به نام مهدی داشت که برای او دایه ای گرفته بودند که مسلمان نبوده است. گویا این دایه بر آن فرزند، اثر می گذارد و او بعد از تحصیلات در نجف وارد تهران و به انجمن فراماسونر ها فرا خوانده می شود و بعد به رشت می رود و در آنجا با آیت اﷲ خمامی به مخالفت برمی خیزد. وی بعداً میرزا محمد آملی را محکوم نمود و به تهران آمد و با پدر بنای مخالفت را گذاشت و در هنگام شهادت والدش کف می زد و شادمانی می کرد. (1)

شهادت آیت اﷲ خمامی

آیت اﷲ خمامی این سنت پسندیده را مراعات می کرد که هنگام فرا رسیدن وقت نماز، در ایوان خانه ی خود، اذان بگوید. یک روز هنگام طلوع فجر که فریاد فرح زای وی با گفتن اﷲ اکبر در فضای شهر رشت از منزلش طنین انداز شد، مردی ناشناس که روی درخت ابریشم کنار چاه میدان گاهی کمین کرده بود، تیری از طپانچه ی خود به سوی این عالم ربانی شلیک کرد، ولی چون در آن موقع، هوا تاریک بود و این مرد خلافکار در هدف گیری خود خطا کرده بود، تیر به وی اصابت نکرد. در آن موقع، بین مردم معروف گردید که ضارب، تحریک شده ی میرزا کریم خان رشتی «خان اکبر»، رئیس کمیته ی سرّی بوده است. (2)

سرانجام در بهمن 1287ش. مصادف با محرم الحرام 1327ق. کمیته ی ستار به کمک هواداران خود، گرجی و ارمنی ها و خوانین و عمده مالکان منطقه به فرماندهی سپهدار رشتی به شهر رشت یورش بردند و ضمن به قتل رسانیدن سردار افخم حاکم گیلان، سران مخالف را که سی و شش نفر بودند، کشتند. آنان بعد از فتح شهر به خانه ی برجستهترین مجتهد رشت، یعنی آیت اﷲ خمامی هجوم بردند و در ایامی که مقارن با سوگواری برای