ستارگان حرم: اختران حریم معصومه (س) - 30 صفحه 254

می نهادند، نوعاً در اوقات فراغت در منزل استادش آیت اﷲ حق شناس و کنار آن مرد بزرگ به سر می برد. گویا بهترین لحظات عمر خود را زمانی می دانست که در حضور آن بزرگوار باشد. از این رو شب های بسیاری را پس از پایان منبر و سخنرانی به خانه وی می رفت و در آنجا استراحت می کرد.

شگفت انگیزتر آنکه این رابطه روحی دو طرفه به حدّی بود که گاهی در عالم خواب، استاد بزرگوار خود را می بیند و در رؤیا اشارات و الهاماتی از ایشان می گرفت. نامه هایی که میان استاد و شاگرد ردّ و بدل شده و برخی از آن ها را بنده، مشاهده کرده ام گویای کمال صمیمیت این دو بزرگوار نسبت به هم است.

به هر حال، شخصیت آن مرد بزرگ، در جان و وجود ایشان نفوذ کامل کرده بود و از این رهگذر، ادب و کمال، ایثار و تواضع و اخلاص در عمل و مزایای برجسته دیگری که آن بزرگوار داشت، به ایشان منتقل شده است. (1)

عبای کهنه

آیت اﷲ شب زنده دار درباره حضرت آیت اﷲ شیخ ابوالحسن حدائق (2) که از استادان وی در شیراز بود و روحانیان بزرگوار شیراز به مقامات معنوی او اعتراف داشتند، چنین یاد می کند:

در همان اوایل طلبگی، نخستین بار اسم و وصف مرحوم آیت اﷲ حدائق رحمه الله استاد گرانقدرم را از استاد عزیزتر از جانم، مرحوم آیت اﷲ حق شناس رحمه الله شنیدم. فرمود: آیت اﷲ محلاتی در کوچه، آقای شیخ ابوالحسن حدائق را ملاقات می کند؛ در حالی که محاسن ایشان از آب وضو تر بوده [است]؛ آقای محلاتی برای تبرّک، رطوبت محاسن آقای حدائق را می گیرد و به صورت خود می مالد. و باز شنیدم گاهی که حضرت آیت اﷲ محلاتی برای نماز جماعت صبح ایشان در مسجد «علمدار» شیراز شرکت می فرمود، آن روز را بر این توفیق، اظهار شادمانی می کرد.