ستارگان حرم: اختران حریم معصومه (س) - 30 صفحه 261

تسلّط بر خود

آیت اﷲ شب زنده دار، در معاشرت با اشخاص و اصناف مختلف، حوصله عجیبی داشت و بر خود مسلّط بودند. ایشان سخن مخالف را تحمل مینمود و اگر طرف مقابل، ظرفیت پذیرش جواب داشت، او را با منطق و استدلال قانع میساخت؛ و گرنه با سکوت و آرامش به مطلب خاتمه میداد.

برخی در خاطرات خود نقل کرده اند:

آیت اﷲ

شب زنده دار را در دوران سخت انقلاب تحت فشار قرار میدادیم و زیاد از او سؤال میکردیم که چرا با سرعت حرکت نمیکند و گاه میشد با ایشان قهر میکردیم، اما او مطابق وظیفه خود، پیش میرفت. بعد از پیروزی انقلاب به خاطر سؤالات از او عذرخواهی کردیم که در جواب گفت: شما به وظیفه خود عمل کردید و تکلیف خود را انجام دادید... (1)

مخالفت با هوای نفس

این عالم پارسا از مرحله خود گذشته و مسایلی که برای بسیاری از اشخاص، حلّ نشدنی است، برایشان حلّ شده بود. وی در خطّی گام برمیداشت که در زمان ما دو نفر در آن مسیر، گام های بلندی برداشته بودند: مرحوم آیت اﷲ سید احمد خوانساری و مرحوم آیت اﷲ شیخ مرتضی حائری. آیت اﷲ شب زنده دار با شخصیت دوم کاملاً مرتبط بود و از افادات ایشان بهره مند میشد. هرگاه در مجالس سوگواری خاندان عصمت و طهارت یا در نماز جمعه شرکت میکرد از نشستن در صدر مجلس یا جای ویژه به کلی ابا داشت و میان مردم مینشست و موجب زحمت برای کسی نمیشد.

وقتی در ایام تبلیغ، در زادگاهشان جهرم، عهده دار نماز جماعت بود، تقیّد نداشت که حتماً امام جماعت باشد، بلکه گاهی به مساجد دیگری میرفت و به امام جماعت آن مسجد اقتدا میکرد؛ هر چند از شاگردان خود ایشان بود. (2)