ستارگان حرم: اختران حریم معصومه (س) - 30 صفحه 326

از نشانه های دیگر اخلاص ایشان آن است که هنگام ثبت مرکز فقهی ائمه اطهار علیهم السلام، اطرافیان، عنوان «مرکز فقهی آیت اﷲ العظمی فاضل لنکرانی» را مطرح کردند، اما معظم له بدون تأمل، آن را نپذیرفت و عنوان «ائمه اطهار» را ترجیح داد.

از سوی ایشان گروه هایی پس از دیدن آموزش های لازم، در مناسبت های ماه مبارک رمضان، محرم الحرام و ایام فاطمیه به مناطق محروم، مانند سیستان و بلوچستان اعزام می شدند تا از عقاید و باور های مردم در برابر هجوم افکار انحرافی مانند وهابیت دفاع کنند. وقتی این افراد خدمت ایشان می رسیدند، ایشان می فرمود: «شما به عنوان من نروید، برای تبلیغ من نروید، اصلاً حق ندارید اسم مرا به زبان بیاورید. فقط برای حفظ مکتب شیعه بروید.»

وقتی مسئولان بعثه ایشان می خواستند به حج بروند، به آن ها فرمود: «مردم، نظر هر مرجع محترمی را از شما پرسیدند و بلد بودید، شرعاً باید پاسخ بدهید. شما برای خدمت به حجاج و روحانیون می روید، نه فقط برای بیان نظریات من.»

چاپ رساله ایشان در سال های اخیر به بیش از 150 نوبت رسید و هر بار در تیراژ 10 هزار و 20 هزار انتشار یافت. حتی انتشاراتی ها درخواست چاپ می کردند، اما با تقاضای آن ها موافقت نمی شد. ایشان در این سال ها یک بار هم سؤال نکرد که رساله من چقدر چاپ شده و چه کسی از ما تبلیغ می کند، زیرا توجهی به این امور نداشت.

2. ساده زیستی

آیت اﷲ فاضل، همواره سعی داشت به زندگی ساده در سطح دیگر طلاب بسنده کند. آن مرجع فقید تا سالیان دراز پس از تأهل و حتی زمانی که پنج فرزند داشت، در دو اتاق از منزل پدری زندگی می کرد تا اینکه پدر همسر ایشان، خان های در خیابان 19 دی (باجک) خرید و در اختیارشان قرار داد و آیت اﷲ فاضل با خانواده به آنجا نقل مکان کرد.

اگر اهل خانه در امور معمولی منزل چیزی تهیه می کردند که به نظر ایشان لازم نبود و با زندگی ساده طلبگی تنافی داشت، به شدت اعتراض می کرد. در جلسه درس به شاگردانش داشتن زندگی ساده را سفارش می کرد و بر این باور بود که اگر روحانیت، آلوده به مادیات