ستارگان حرم: اختران حریم معصومه (س) - 32 صفحه 150

فعالیت در جامعه روحانیت مبارز

پس از شکست قیام پانزدهم خرداد سال 1342ش. روحانیان فعال در این عرصه، علت شکست را نداشتن تشکیلات منسجم دانستند و به ضرورت وجود تشکل پی بردند؛ با این همه، در سال های بعد نیز نتوانستند تشکیلات منسجمی پدید آورند، هرچند با تشکیل جلسات هفتگی در منازل افراد و نیز هدایت فعالیت های بسیاری از مساجد و تکایا، عملاً در مبارزه با حکومت پهلوی حضور فعال داشتند.(1)

در سال 1356ش. در پی توصیه های مؤکد امام خمینی، مبنی بر هماهنگی نیروهای مسلمان در مبارزه با حکومت شاه، نخستین هسته جامعه روحانیت مبارز ایجاد شد.(2)

در همان سال شهیدان آیت اﷲ سید محمد بهشتی، آیت اﷲ مرتضی مطهری، آیت اﷲ محمد مفتح به فکر سازماندهی و انسجام روحانیت در منطقه ی شمیران و مناطق دیگر تهران افتادند و به آماده سازی مقدمات آن پرداختند؛ سال بعد، عده ای از روحانیون با تأیید حضرت امام توسط شهید مطهری و با شرکت عده ای از اعضای جامعه ی مدرسین حوزه ی علمیه ی قم گرد آمده جامعه ی روحانیت مبارز تهران را تشکیل دادند.

این جامعه هیچ گونه مجوز رسمی از وزارت کشور نگرفته است؛ زیرا اعضای آن معتقدند که روحانیت بازوی رهبری است و این مجموعه، تشکلی حزبی و صنفی نیست و تا زمانی که در این حوزه کار کند، نیاز به مجوز از وزارت کشور ندارد.[(3)][(4)]

در آن دوره، دبیر کل این گروه، آیت اﷲ محمدرضا مهدوی کنی و سخنگوی آن حجت الاسلام سیدرضا تقوی بودند. اعضای شورای مرکزی آن شامل: آقایان محمد امامی کاشانی، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، سید عبدالکریم موسوی اردبیلی، محمد علی موحدی کرمانی، سید علی غیوری

1- . هاشمی رفسنجانی، علی اکبر، دوران مبارزه، ج 1، ص 185.
2- . روایتی از تاریخ انقلاب اسلامی ایران، صص 240-242.
3- . اطلاعاتی درباره احزاب و جناح های سیاسی ایران امروز، ج 1، ص 39.
4- . کالبد شکافی جناح های سیاسی ایران، صص 88–90.