ستارگان حرم: اختران حریم معصومه (س) - 32 صفحه 178

شریف رازی از این واقعه این گونه است: «در ماه شعبان سال 1377... عده ای از اهالی کن از حضرت آیت اﷲ العظمی بروجردی تقاضای یک نفر روحانی دانشمند و با تقوا نموده و معظم له ایشان [مرحوم فائزی پور تهرانی] را برای امورات دینی و سرپرستی مؤمنین قصبه کن و حومه آن انتخاب و اعزام نموده و با تجلیل شایسته به محل مذکور عزیمت و اقامت نموده و تاکنون [زمان نگارش جلد چهارم گنجینه دانشمندان یعنی سال 1352ش] در آن جا مشغول به انجام وظایف دینی و روحی می باشند.»(1)

خدمات اجتماعی در کن

شیخ علی اکبر فائزی پور یا به تعبیر کنی ها «حاج آقای تهرانی» پس از ورود به کن با توجه به شناختی که از اختلاف دراز دامن مردم منطقه با یکدیگر داشت، اولین شرط برای استمرار حضور خویش در منطقه را پایان دادن به نزاع ها و اختلافات اهالی محله های مختلف کن بیان می کند. ایشان علاوه بر نفس پاکیزه و طاهری که داشتند و همین در نفوس مردم برای هم گرایی و رفع اختلاف اثر می گذاشت، راهکارهایی را نیز در پیش گرفتند. از جمله این که به طور ثابت در یک مسجد و حسینیه به اقامه جماعت نپرداخت. بلکه به صورت دوره ای و گردشی هر ده روز یک بار-با این که دارای مشقاتی بود- نماز را در یک محله از محلات کن برگزار می کرد(2) و این نماز جماعت به راستی باعث اجتماع و اتحاد مردم می گشت، نماز جماعت نیز به این صورت نبود که مردم هر محله فقط در جماعت خویش شرکت کند، با وجود جغرافیای منطقه و صعب العبور بودن برخی نواحی، عده ای از مردم در جماعت سایر محله ها شرکت می جستند و طبیعتا ارتباط، از عوامل وحدت؛ و دوری، از عوامل شقاق و جدایی است و مرحوم تهرانی نیز یکی از راه های رفع کدورت را نزدیک شدن با یکدیگر می دانست. از نکات حائز اهمیت و درخور توجه این که مرحوم فائزی با این که فقر مالی و ضعف معاش داشت، ولی بر اثر یک غفلت تا مدتی هیچ وجهی به ایشان داده نشد و ایشان نیز دم بر نیاورده بود و پس از مدتی که این قضیه برای مردم روشن شد عزت نفس و تقوا و صلاح مرحوم فائزی