ستارگان حرم: اختران حریم معصومه (س) - 32 صفحه 195

می کرد که در منزل و بیرون از آن، با کتاب و قلم و دفتر سروکار دارد، پدر از حلال و حرام، حکم خدا، سنت رسول و سیره ی ائمه سخن ها می گفت، ایّامی را به عبادت، ذکر و دعا و تلاوت قرآن می گذرانید و مرتضی در این چشمه ی پاک و زلال دل و جان را شست وشو می داد، مواعظ مادر نیز در اعماق وجودش تأثیرگذار بود، آن بانو طفل خود را متوجه این حقیقت می کرد که بکوشد هم چون نیاکانش در مسیر درستی و راستی و طریق معرفت و فضیلت گام نهد.

زمان آموختن فرارسیده بود و او در پنج یا شش سالگی به مکتب خانه رفت. در فراگیری قرائت قرآن، استعداد شگفتی از خود نشان می داد، در هفت سالگی می توانست با صدایی جذّاب و دل نشین قرآن را بخواند و این خود مایه ی امیدواری والدینش نسبت به آینده ی این تنها پسرشان بود، رفته رفته سید مرتضی به مرحله ای رسید که می توانست تمام قرآن را تلاوت کند و حتی برخی سوره های کوچک را به حافظه بسپارد، خواندن و نوشتن را هم یاد گرفته و سروده های زیادی را به خاطره سپرده بود.

زانوی ادب در برابر علّامه ی ادیب

سید مرتضی چهاردهمین بهار زندگی را می گذرانید که ناگهان ابرهای تیره و تار غم و اندوه، در آسمان زندگی او مشاهده گردید، در سال 1335هجری بیماری مهلک وبا والد دانشورش را در بستر الم قرار داد و سرانجام با درگذشت پدر، دشواری های وی مضاعف گردید و در ایامی که سخت به مراقبت های آن عالم عامل نیاز داشت در غم از دست دادنش سوگوار گشت.(1)

اما او با این که در این سنین و هنگامی که ابتدای دوران نوجوانی را می گذرانید از وجود پرفیض پدر محروم گردید. از آن پس توفیق رفیق راهش گردید و استادانی عالم و وارسته را یافت و نزد آنان زانوی ادب بر زمین زد. در اولین قدم به محضر حجت الاسلام و المسلمین حاج شیخ محمد حسین علّامه فرزند حاج ملّاحسن اردستانی رفت ومدتی از محفل پرفیض این بزرگوار صرف و نحو، لغت، معانی، بیان، بدیع، متون منظوم و منثور عربی و فارسی، انشاء را در حد مطلوبی آموخت و برای