ستارگان حرم: اختران حریم معصومه (س) - 32 صفحه 211

تشخّص و تعیّنی قایل گردد، بسیار گوشه گیر و منزوی بود و در میان حوزویان و طبقات گوناگون خود را مطابق شئونات علمی و مقامات معرفتی که به آن ها دست یافته بود مطرح نمی کرد، حتی نزدیکان و مقرّبان وی یک بار هم از زبان او نشنیدند که دارای چندین اجازه ی اجتهاد و روایی از مراجع بزرگ تقلید جهان تشیع است و این موضوع از کمال شکسته نفسی ایشان حکایت دارد.

مرحوم حاج شیخ محمد شریف رازی مؤلف آثاری ارزشمند چون گنجینه ی دانشمندان و آثارالحجه، از آیت اﷲ فقیه مبرقعی خواست شرح حالی بنگارد تا وی در کتاب خود درج کند، اما ایشان هر بار به بهانه ای از نگارش زندگی نامه خود امتناع می کرد و می گفت: من شرح حالی ندارم، در نهایت یک شرح مختصری در حدود یک صفحه و اندی در جلد دوم گنجینه ی دانشمندان چاپ شد.(1) از این روی بسیاری از زوایای زندگی پر بار وی برای اهل پژوهش روشن نمی باشد و اگر اجازات او از علما و نیز یادداشت های وی حاوی تقریرات درس آیت اﷲ حجت به دست نمی آمد کسی به مقام علم و فقاهتش پی نمی برد. ایشان از نظر تقوا و پرهیزگاری در میان اقران خود سرآمد بود و اقران و امثالش به پارسایی و پاکی وی اذعان داشتند، سید مرتضی مبرقعی نزد دوستان و آشنایان به انسانی با انبساط خاطر و چهره ای بشاش و گشاده رو شهرت داشت و در جلسات و محافل با شوخ طبعی های خود، سرور و شادمانی را در دل های مؤمنان بوجود می آورد، حتی وقتی در مبارزات ملت ایران علیه رژیم شاه، آن بزرگوار را دستگیر و زندانی کردند، در بازجویی هایی که به عمل می آمد همه را به شوخی و بذله گویی برگزار می کرد و این روش ساواکی ها را خشمگین و آشفته می ساخت. وقتی آیت اﷲ بروجردی در تابستان ها مدتی به دلیل گرمای طاقت فرسای قم به روستای خوش آب و هوای وشنوه می رفت، آیت اﷲ مبرقعی را که از اصحابش بود، با خود می برد و ایشان هم در آن اوقات موجبات نشاط و شادمانی آن زعیم عالی قدر را با لطایف و حکایاتی شیرین که بر زبان جاری می ساخت فراهم می آورد مرحوم بروجردی در مجالس و محافل خصوصی نیز از حلاوت گفتار این شاگردش خشنود می گردید.(2)