سخنان ناب بزرگان درباره تحقیق ، پژوهش نگارش و قلم صفحه 51

دانشمندانی که تاریخ زندگی علما را نوشته اند، گاهی نتوانسته اند حالات آنها را ضبط کنند چرا؟ چون آنان نتوانستند، اثری از خودشان به یادگار بگذارند، اینها فراموش شدگانند. اینها خسارت هایی است که نصیب جامعۀ بشری و حوزه های علمیه می شود.

طلبه باید از وقتی که «بدان ایّدک الله» را می خواند، به نوشتن بپردازد، نه اینکه به مقامات عالی علمی برسد و هنوز دست به قلم نبرده باشد. چرا این چنین باشیم؟ چرا جوّ حوزه های علمیه چنین است؟ چرا این عیب و نقص محسوب عدم توجه به نویسندگی و نگارش در حوزه ها عیب و نقص بود، همه در رفع آن می کوشیدند معلوم می شود هنوز به عنوان یک عیب تلقی نشده است. البته شرایط نسبت به گذشته خیلی فرق کرده، ولی باز هم تا رسیدن به مقصود فاصله زیادی مانده است.

چه باید کرد؟

برای تربیت طلاب و نویسندگان در حوزه های علمیه باید چه کرد؟ این گونه مسائل یک بعد فرهنگی دارد و یک بُعد علمی و عملی. از ناحیۀ بعد فرهنگی باید تمام طلاب باور کنند که فقدان نگارش و نویسندگی عیب و نقص و ضایعه و فاجعه است. تا از نظر فرهنگی به این نکته باور نشود، حرکتی شروع نخواهد شد. اکنون در حوزه های علمیه، مسأله ی بیان چنان رایج شده که اگر طلبه نتواند منبر برود، برای او عیب است. جلسات تمرین بیان، منبر و سخن گفتن در حوزه های علمیه از قدیم تاکنون بوده که باید چند برابر آنچه به خاطر نداشتن بیان احساس نقص می شود، به خاطر نداشتن قلم احساس نقص شود.

باید این مسأله را هم از مغز عده ای پاک کرد که نویسندگی مثل شعر است. کسانی که می گویند همان طور که همه ذوق شعر ندارند، همه هم