ابوطالب علیه السلام اول من اسلم ولکن لم یظهر اسلامه الا حین موته صفحه 1

پیش گفتار

در این اواخر عمر هنگامی که دیدم نسبت به پدر بزرگوار امیرالمؤمنین حضرت ابوطالب(علیهماالسلام) بی احترامی شده و دشمنانِ فرزند او، نسبت شرک و بت پرستی به او داده اند، و اکنون نیز برخی از علمای اهل تسنّن او را مشرک و اهل آتش می دانند، با خود گفتم: من نیز باید در حدّ توان خود از او دفاع نمایم، چرا که حضرت ابوطالب(علیه السلام) به خاطر حمایت و دفاع از رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) ایمان خود را پنهان می کرد، و اگر چنین نمی کرد قریش و اهل مکّه از او اطاعت نمی کردند، و او را شیخ حرم و بزرگ قریش نمی دانستند، و حرمت او شکسته می شد، و نمی توانست برای رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) حامی و پناهگاهی باشد، از سویی رسول خدا(صلی الله علیه و آله وسلّم) حامی دیگری در آن زمان نداشت، جز حضرت خدیجه(علیهاالسلام) که حامی داخلی آن حضرت بود، از این رو هنگامی که حضرت ابوطالب و خدیجه با فاصله ی کمی از دنیا رفتند، جبرئیل(علیه السلام) از ناحیه ی خداوند برای آن حضرت پیام آورد و گفت:

«حامیان تو از دنیا رفتند، و تو باید به مدینه هجرت نمایی» و در تاریخ ثبت شده که مشرکین مکه بعد از حضرت ابوطالب(علیه السلام) تصمیم قاطع گرفتند، که آن حضرت را از بین ببرند، همان گونه که آیه «وَ إِذْ یَمْکُرُ بِکَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِیُثْبِتُوکَ أَوْ یَقْتُلُوکَ أَوْ یُخْرِجُوکَ وَ یَمْکُرُونَ وَ یَمْکُرُ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَیْرُ الْماکِرِین»(1) به این معنا اشاره دارد، و مشرکین در «دارالندوه» جمع شدند، و با همدیگر مشورت نمودند که چگونه او را از بین ببرند، و شیطان به صورت یک مرد نجدی بین آنان آمد، و پیشنهاد برخی از آنان را که می گفتند: از چهل قبیله چهل نفر مسلّح نیمه شب به خانه ی او بریزند، و او را بکشند، تا خون او به عهده ی چهل نفر باشد، و بنی هاشم نتوانند قصاص کنند، را پذیرفت و ...

این قصه نشان می دهد که حضرت ابوطالب(علیه السلام) که ایمان خود را پنهان می نموده ، کار بسیار عاقلانه و حکیمانه ای می کرده است، او با این سیاست توانسته در مدّت سیزده سال از رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) حمایت کند و جان او را حفظ نماید، و لکن این نادان ها – به خاطر دشمنی که با فرزند او علیّ بن ابیطالب(علیهما السلام) داشته و دارند- او را مشرک و اهل دوزخ می دانند و برخی می گویند: «او چون مشرک از دنیا رفته اهل دوزخ است، و چون از رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) حمایت نموده، آتش آسیبی به او نمی رساند»!!

از این رو نویسنده، با قلّت بضاعت و ناتوانی جسمی از خداوند متعال درخواست دارد ، که به این بنده ی ناچیز خود توفیق بدهد و او بتواند ایمان و مظلومیّت حضرت ابوطالب(علیه السلام) را ثابت نماید، تا بلکه فرزند او امیرالمؤمنین(علیه السلام) نظر لطفی به نویسنده بکند، و نام او را در دفتر حامیان پدر خود ثبت نماید إن شاءالله ، چرا که او «قسیم الجنّه و النار» است. و هر که را بخواهد، به دوزخ و یا به بهشت می فرستد.

البته معلوم است که تنها حضرت ابوطالب(علیه السلام) مظلوم و متّهم واقع نشده ، بلکه پدرپیامبر خدا حضرت عبد الله واجداد آن حضرت: عبد المطّلب وهاشم و... نیز مظلوم واقع شده اند ، وعلمای اهل تسنّن آنان را نیز مشرک می دانند ، و بیش از همه شخص رسول خدا وامیر المومنین وفرزندان آن حضرت