شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 125

ابداً چنین نیست... هرگز همسری بهتر از آن نصیب من نشده است. او هنگامی به من ایمان آورد که همۀ مردم در کفر و شرک به سر می بردند؛ او ثروت خود را در سخت ترین لحظات در اختیار من گذاشت؛ خدا از او فرزندانی نصیبم کرد که به دیگر همسرانم نداد!»(1)

خدیجه علیها السلام، اوّلین بانویی بود که همراه علی بن ابی طالب7 با پیامبر(صلی الله علیه و آله) به نماز ایستاد و پیشانی عبودیّت بر خاک سایید. او بدین گونه وفاداری خود را به پیامبر(صلی الله علیه و آله) اثبات کرد.

خدیجه علیها السلام در شعب ابی طالب

سران قریش که از پیشرفت حیرت انگیز آیین یکتاپرستی سخت نگران و ناراحت بودند، به فکر چاره افتادند. آنها تصمیم گرفتند با محاصرۀ اقتصادی و قطع کردن شریان های حیاتی مسلمانان، از نفوذ و گسترش اسلام بکاهند و پیامبر(صلی الله علیه و آله) و یارانش را در حصار فقر و تبعید نابود کنند یا به سازش و تسلیم وادارند. بنا بر این، عهدنامه ای به خط منصور بن عکرمۀ و امضای هیئت عالی قریش نوشتند و آن را داخل کعبه آویختند. آنان سوگند یاد کردند تا دم مرگ بر مفاد این پیمان پایدار بمانند. مفاد عهدنامه به این شرح بود:

1. هر گونه خرید و فروش با هواداران محمّد تحریم می شود؛

2. ارتباط و معاشرت با آنان ممنوع است؛

3. کسی حق ندارد با مسلمانان ارتباط زناشویی برقرار کند؛

4. در تمام پیشامدها باید از مخالفان محمّد طرفداری کرد.

پس از این عهدنامه، ابوطالب علیه السلام که عموی پیامبر(صلی الله علیه و آله) و حامی او بود، از تمام خویشان و اقوامش دعوت کرد تا پیامبر(صلی الله علیه و آله) را یاری کنند. سپس دستور داد همۀ مسلمانان به درّه ای بروند که میان کوه های مکّه قرار داشت و به شعب ابی طالب معروف بود. شعب خانه های محقّر و سایبان های مختصری داشت که مسلمانان می توانستند در آن جا از گزند مشرکان دور باشند. محاصرۀ اقتصادی سه سال طول کشید. در این مدّت، جوانان و مردان با خوردن یک دانه خرما در شبانه روز زندگی می کردند و گاهی به دلیل کمبود شدید غذا حتّی همان یک دانه