شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 373

الحزن» نامیده شد.(1)

مرگلیوت در کتاب زندگانی محمّد می نویسند: «با وفات خدیجه، محمّد کسی را از دست داد که قبل از همه به رسالتش آگاه شد و او را تصدیق کرد. زنی که همیشه به قلبش آرامش می داد. همسری که تا زنده بود محبت زنان و مهر مادران را شامل حالش می کرد.»(2)

قبر

خدیجه(صلی الله علیه و آله) پیوسته زیارتگاه مسلمانان بوده است. در سال 727 هجری بارگاهی بر سر قبر بنا کردند، ولی در سال 1343 هجری با تسلط و هابیون بر عربستان آن بارگاه ویران شد.(3)

فضائل خدیجه علیها السلام

در فضیلت خدیجه علیها السلام و ارزش و احترام او نزد پیامبر(صلی الله علیه و آله) و خویشان وی، سخنان زیادی وارد شده است. از این احادیث چنین برداشت می شود که خدیجه علیها السلام محبوب ترین زن ایشان بوده است.(4) بنا بر حدیثی از پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) در تفسیر آیۀ 42 سوره آل عمران خطاب به امام علی علیه السلام، خدیجه علیها السلام یکی از چهار زن برتر دنیا بوده است.(5)

بنا بر روایت ابن اسحاق، خداوند به واسطۀ امین وحی (جبرئیل) بر او سلام فرستاده و او را گرامی داشته است. خدیجه علیها السلام نیز در پاسخ عرض کرد: «سلام مخصوص خداوند است که از همه عیب ها پاک است و جمله سلامت ها از او است.»(6)

هم چنین آورده اند که پیامبر(صلی الله علیه و آله) خطاب به امام علی علیه السلام فرمود: «تو همسری چون فاطمه داری که من چنان همسری ندارم. تو مادرزنی چون خدیجه داری که من چنان مادرزنی ندارم.»(7)

1- . طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری باعلام الهدی، ج 1، ص 125.
2- . ابن هشام حمیری، ابومحمد عبدالملک، زندگانی محمّد(صلی الله علیه و آله)، ص 58.
3- . امین عاملی، سید محسن، کشف الارتیاب فی اتباع محمّد بن عبدالوهاب، ص 55.
4- . ر. ک: ابن اسحاق، ابو عبداللّه محمّد، کتاب السیر والمغازی، ص 244 _ 245؛ ابن عبدالبر، یوسف بن عبداللّه ، الاستیعاب، ج 4، ص 1821 _ 1823.
5- . مجلسی، محمّدباقر، بحار الأنوار، ج 43، ص 36؛ ابن عبدالبر، یوسف بن عبداللّه ، الاستیعاب، ج 4، ص 1821 _ 1823.
6- . ابن اسحاق، ابو عبداللّه محمّد، کتاب السیر والمغازی، ص 161؛ و نیز ر.ک: ابن هشام حمیری، ابومحمد عبدالملک، السیره النبویه، ج 1، ص 257؛ ابن عبدالبر، یوسف بن عبداللّه ، الاستیعاب، ج 4، ص 1821؛ مجلسی، محمّدباقر، بحار الأنوار، ج 18، ص 385.
7- . مجلسی، محمّدباقر، بحار الأنوار، ج 40، ص 68.