شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 374

پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) به پیمانی که با همسرش بست، وفادار ماند و این وفاداری را در زمان حیات و پس از وفات خدیجه علیها السلام پاس می داشت. از عایشه روایت شده است که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) هر گاه گوسفندی قربانی می کرد، از گوشت آن برای دوستان خدیجه علیها السلام می فرستاد.(1)

و در روایتی دیگر نقل شده که پیرزنی از قبیله مُزّنی در حالی که زمین گیر بود، نزد پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله) آمد. پیامبر(صلی الله علیه و آله) به او اکرام زیادی کرد و فرمود: تو حَسّانه هستی؟ حالت چگونه است؟ بعد از ما چه کردی و تا حال کجا بودی؟ زن به سؤالات رسول اللّه(صلی الله علیه و آله) پاسخ داد. وقتی رفت، عایشه پرسید: این زن کیست که این گونه از او استقبال کردی؟ پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمود: «او در زمان خدیجه نزد ما رفت و آمد داشت. من به خاطر خدیجه به او اکرام کردم. نیک عهدی جزئی از ایمان است.»(2)

عایشه بارها گفته بود: «به هیچ یک از زنان پیامبر به اندازۀ خدیجه حسادت نورزیدم؛ در حالی که هرگز او را ندیده بودم و این به سبب یادآوری بیش از حدّ او توسط پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) بود.»(3) هر گاه از خانه بیرون می رفت از او یاد می کرد و او را می ستود. روزی به رسول اللّه(صلی الله علیه و آله) عرض کردم: چقدر از او یاد می کنی؟ خداوند بهتر از او را نصیب شما گردانید. چهره پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) دگرگون شد و فرمود: «خداوند هرگز بهتر از او را نصیب من نکرده است. او زمانی به من ایمان آورد که همه نسبت به من کفر می ورزیدند. زمانی مرا تصدیق کرد که همه تکذیب می کردند. او در دارایی خود با من مواسات کرد؛ در حالی که مردم مرا محروم می کردند. همۀ فرزندانم از او هستند. هیچ کس بهتر از او نیست.»(4)

1- . نووی، أبو زکریا یحیی بن شرف، صحیح مسلم بشرح النووی، ج 8، جزء 15 _ 16، ص 52 _ 53؛ ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الأصابه فی تمییز الصحابه، ج 7، ص 605.
2- . حاکم نیشابوری ، ابو عبداللّه، المستدرک علی الص_حیحین، ج 1، ص 16.
3- . ر. ک: بخاری، محمّد بن اسماعیل، صحیح البخاری، ج 4، ص 230؛ ترمذی، محمّد بن عیسی، سنن الترمذی، ج 3، ص 249؛ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الأشراف، ج 1، ص 498؛ نووی، أبو زکریا یحیی بن شرف، صحیح مسلم بشرح النووی، ج 8، جزء 15 _ 16، ص 52 _ 53.
4- . بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الأشراف، ج 1، ص 498؛ نووی، أبو زکریا یحیی بن شرف، صحیح مسلم بشرح النووی، ج 8، جزء 15 _ 16، ص 52 _ 53؛ نویری، احمد بن عبدالوهاب، نهایه الإرب فی فنون الادب، ج 18، ص 218.