مختصری درباره زندگانی امام حسن (ع)
دومین امام و پیشوای شیعیان جهان، سبط اکبر، امام حسن مجتبی (ع) بنا بر قول مشهور در شب سه‌شنبه، نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجری و بنا به روایتی دیگر، در سال دوم هجری دیده به جهان گشودند.
پس از ولادت، فاطمه زهرا (س) به امیرالمؤمین، علی (ع)، فرمود: برای کودک نامی انتخاب کن! علی (ع) در پاسخ فرمودند: در نامگذاری او بر رسول خدا (ص) سبقت نخواهم گرفت! لذا کودک را در پارچه‌ای زرد رنگ پیچیدند و نزد رسول گرامی اسلام (ص) آوردند.
آن حضرت فرمودند: مگر من شما را از اینکه او را در جامه زرد بپیچید نهی نکرده بودم؟ سپس جامه زرد رنگ را از او جدا کردند و او را در پارچه سفیدی پیچیدند؛ آنگاه به امیرالمؤمنین (ع) فرمودند: برای او چه نامی انتخاب کرده‌ای؟ حضرت پاسخ دادند: در نامگذاری او بر شما سبقت نخواهم گرفت! رسول خدا نیز فرمودند: من نیز بر پروردگارم سبقت نخواهم گرفت! در این هنگام، جبرئیل بر رسول خدا (ص) نازل شد و به آن حضرت تبریک گفت و عرض کرد: پروردگار می‌فرماید: نام پسر هارون را برای این مولود انتخاب کن! رسول خدا فرمود: نام پسر هارون چه بود؟ جبرئیل عرض کرد: شبر.
رسول خدا فرمود: من عرب زبان هستم.
جبرئیل عرض کرد: او را حسن بنام! و رسول خدا نیز نام این مولود مبارک را حسن گذاشتند.
حسن و حسین دو گوشواره عرش خداوند هستند - رسول گرامی (ص) - پس از ولادت این کودک، مردم شاهد بودند که رسول خدا (ص) از این فرزند بسیار یاد می‌نمایند و امت اسلامی را نسبت به او بسیار سفارش می‌کنند.
آن حضرت فرمودند: هر کس مرا دوست می‌دارد، باید حسن را نیز دوست داشته باشد! و فرمودند: حسن و حسین دو سرور جوانان اهل بهشتند.
و در مقام معنوی و الهی آن امام بزرگوار همین بس که رسول خدا فرمودند: حسن و حسین دو گوشواره عرش خداوند هستند.